Megaplexen, shopping-malls, Hollywoodsterren die in grootschalige mediacampagnes producten aan de man brengen. Wat hebben deze nieuwe ontwikkelingen met elkaar gemeen? Volgens Michael J. Wolf wijzen ze op de toenadering tussen traditionele zakenwereld enerzijds en media en vermaaksindustrie anderzijds. Niet alleen is de vermaaksindustrie in toenemende mate tot economische macht uitgegroeid (Disneys marktwaarde is tegenwoordig groter dan die van General Motors), ook is vermaak wereldwijd het aandrijfwiel geworden voor commercieel succes. Producenten buiten de vermaaksindustrie zien in dat ze door aan te haken bij de showbusiness beter de aandacht van consumenten kunnen trekken dan met advertenties in krant en op tv.
Wolf noemt verschillende oorzaken voor de toegenomen vermenging van zaken en vermaak. In de eerste plaats is de koopkracht van consumenten toegenomen. Ten tweede kunnen zij hun geld aan steeds meer verschillende zaken besteden. Ten derde zijn veel werkenden bereid om arbeidstijd, en daarmee geld, in te leveren voor vrije tijd.
De consument verlangt in zijn vrije tijd nieuwe, meer intense en diverse ervaringen en is bereid om daar meer voor te betalen. Wolf verwacht dat deze commercialisering van de vrije tijd nog wel een tijd door zal blijven gaan. De geboortegolvers hebben namelijk genoeg te besteden en komen op dit moment in een levensfase waarin hun vrije tijd toeneemt.
Volgens Wolf zou de zakenwereld meer rekening moeten houden met veranderingen in de leefstijl van de consument. Omdat de consument een product mede om de geboden entertainmentwaarde waardeert, zal de producent de zogenoemde E-factor van zijn product moeten vergroten. Producten worden tenslotte steeds vaker verkocht met lokkertjes, zo signaleert Wolf. McDonalds werd bijvoorbeeld dankzij Happy Meals de grootste verspreider van speelgoed. Ook de opkomst van het grootschalige winkelcentrum, de mega-mall, wijst op de vermakelijking van het boodschappen doen. Dergelijke winkelcentra aan de rand van de stad trekken in de VS inmiddels meer bezoekers dan Walt Disney World, Disneyland en de Grand Canyon samen.
Ondernemers moeten ook hun managementstijl aan de gewijzigde omstandigheden aanpassen. Om te overleven in een wereldeconomie die bepaald wordt door hits en blockbusters moet een succesvol zakenman zich volgens Wolf een mogol-managementstijl aanmeten. Hij moet snel beslissen, risicos nemen en verbintenissen aangaan met zijn grootste concurrenten. Ook hier is een toenadering merkbaar tussen zakenwereld en vermaaksindustrie, waar deze managementstijl altijd al zwang was.
Wolf maakt een gebrek aan gedegen wetenschappelijk onderzoek goed met een Fingerspitzengefhl voor marktontwikkelingen. Hij brengt uiteenlopende trends met elkaar in verband en illustreert deze met tal van sprekende voorbeelden. Dat, alsmede Wolfs positie als prominente trendwatcher en de vlotte schrijfstijl, maakt The Entertainment Economy tot een aangenaam leesbaar boek.
