Brugge: zijn bewoners, zijn toeristen

In de jaren tachtig werd Brugge geconfronteerd met een nieuw fenomeen: bewoners organiseerden zich in actie- en protestgroepen, om zo de problematiek van de toeristische impact op de politieke agenda te plaatsen. Het was n van de eerste symptomen dat het toerisme zijn limieten bereikte: de sociale draagkracht van de stad werd onder druk gezet.
De lokale overheid reageerde krachtig met de implementatie van zonerings-, verkeers- en andere plannen. De kritische stemmen verstomden.
De discussie over de impact van het toerisme op de lokale bevolking barstte opnieuw los toen Brugge de titel van Europese Culturele Hoofdstad 2002 kreeg toegewezen. Een uitgebreid programma aan kleine en grotere evenementen moest de werelderfgoedstad voorgoed op de toeristische en culturele wereldkaart zetten. De extra instroom van toeristen was uiteraard n van de doelstellingen, maar hield ook risicos in. Zou de stad overspoeld worden door bezoekers? Zou de Bruggeling zich nog thuis voelen in eigen stad? Zou het toerisme infiltreren in het dagelijks leven van de inwoners?
De vrees voor niet-duurzame effecten voor de bewoners kon ten dele worden weggenomen door voorzorgsmaatregelen allerhande, maar zouden die wel efficint, en vooral effectief zijn?
Er was geen enkele basis om deze vraag te beantwoorden! Er waren immers nauwelijks of geen voorbeeldstudies waarin de sociale impact van grootschalige evenementen werd aangetoond. Vergelijkend en longitudinaal onderzoek ontbreekt. Het veronderstelt bevragingen bij de bewoners naar hun ervaringen, op verschillende momenten: voor, tijdens en na het evenement. Een eerste enqute werd uitgevoerd vr het begin van het evenement Brugge 2002, dezelfde enqute werd herhaald n jaar later bij exact dezelfde steekproef.
De resultaten van het Brugse onderzoek worden momenteel verwerkt. Het is nog even wachten op empirische gegevens over de draagkracht van de Bruggelingen.