Het uitgangspunt van de studie is dat culturele instanties verplicht worden hun subsidies te rechtvaardigen op basis van door de overheid opgelegde (economische, sociale, toeristische) waarden. Auteur John Holden concludeert dat daardoor het feitelijke doel van cultuur het produceren van goed werk dat het leven van het publiek verrijkt uit het oog verloren wordt. Het gevolg van dit bureaucratisch denken rond cultuursubsidiring is dat het geld vaak gaat naar degenen die goed zijn in het gehanteerd subsidiejargon. Soms wordt het aanbod zelfs aangepast aan de politieke prioriteiten. Daarnaast kan de kunstensector niet meer terugvallen op argumenten die betrekking hebben op de intrinsieke waarde van cultuur. Kunst voor de kunst klinkt ondemocratisch en neerbuigend.
Vanuit deze vaststellingen pleit Holden voor de ontwikkeling van een taal die eigen is aan de culturele sector. Hij suggereert onder meer de term culturele waarde te herdefiniren, en daarin rekening te houden met de volgende elementen:
– het erkennen van de affectieve elementen van de culturele beleving, naast de meer kwantificeerbare data. Iets kan immers waarde hebben voor het publiek zonder dat zij er noodzakelijk gebruik van maken (bestaanswaarde). Of omdat het bestaat en er de mogelijkheid is het te gebruiken (keuzewaarde). Een derde minder kwantificeerbaar element is de waarde die kunst kan hebben omdat het doorgegeven kan worden naar volgende generaties (behoudswaarde).
– het opstellen van een lange termijn model voor het bepalen van het breed maatschappelijk belang van beslissingen binnen het culturele domein.
– het aannemen van vaste waarden als het streven naar gelijkheid en rechtvaardigheid als lange termijn doelen. Daarbinnen kunnen waarden als participatie en diversiteit hun plaats krijgen.
– het promoten van een sterke cultuur, die niet ter verdediging hoeft terug te vallen op zijn intrinsieke waarde.
– de uitdaging van een nieuw verdrag tussen subsidirende overheid, subsidiekrijgers en het publiek. De culturele waarde krijgt legitimiteit door publieke aandacht n professioneel expertise, waarbij waarde wordt gegeven aan de publieke participatie n de culturele diversiteit.
– de integratie van cultuur binnen de politieke besluitvorming. Cultuur moet gezien worden als een integraal en essentieel element in de maatschappij.
