Vandaag is het op de kop af 120 jaar geleden dat National Geographic werd opgericht. En al die jaren zijn die populaire wetenschappers zich blijven verwonderen over de wereld om hen heen. Zoals de beschouwing over de opkomst en ondergang van de Neanderthaler. Een onderwerp dat dankzij de inzet van Nederlandse kunstenaars opnieuw tot de verbeelding sprak. Die oermensen zijn zoals u weet uitgestorven. Dus die hebben er niets meer aan, aan die hernieuwde belangstelling. Het zijn anderen die nu garen spinnen bij deze imaginaire opleving. In dat opzicht introduceert MMNieuws in dit nummer weinig nieuwigheden. Dit keer zijn de (semi-)wetenschappers met hun helikopterview aan zet. Via de instrumenten van de gedragswetenschappen en via organisatiemechanismen van de vorige eeuw wordt getracht vat te krijgen op een sector die zich daar zelf niets van lijkt aan te trekken. Zo kijkt een wetenschapper met verbazing naar twee DJs die hun eigen bedrijf starten. Via modellen als de vijf krachten van Porter en de waardedisciplines van Treacy probeert hij te verklaren wat hij ziet. En een andere hooggewaardeerde heer heeft inmiddels maar vast een ouderwetse branchevereniging voor ze opgericht. Ik weet, dit cynisme is slechts een projectie van mijn eigen tekortkomingen. Zoals zo vaak de oorzaak van literair venijn. Want hoewel ik elke dag deel uitmaak van de creatieve industrie, ben ik zelf geen creator. Niet in de artistieke zin van het woord tenminste. En dus verwonder ik me steeds weer over de innovaties die, in mijn geval, op het podium worden getoond. Maar omdat ik er met mijn neus op sta, weet ik dat het geen oprispingen zijn. Ik ben nog steeds van de kaart van de vernieuwende kracht van De Romeinse Tragedies. Maar ik weet dat het een resultaat is van jarenlang bloed, zweet en tranen. Geen toevalligheid, maar het gericht voortwerken binnen het kader van het vaste ensemble dat Toneelgroep Amsterdam heet. Dus kijk ik al weer met spanning uit naar Rocco en zijn broers, een volgend kroonjuweel in de reeks. In die zin bijt ik me binnen deze column in mijn eigen staart. De pot verwijt de ketel. Want ik weet dat kunst kan gedijen binnen financile en ruimtelijke kaders die artistieke krachten hun ruimte gunnen. En die kaders worden niet gecreerd door de kunstenaars zelf, maar door de beschouwers en medestanders in hun omgeving. Dus hebben platforms als Blurb, Sellaband en OpenAd mijn volle morele steun. Digitale omgevingen die goedkope en effectieve instrumenten bieden voor beginnende creatieve ondernemers. Het is een uitdaging om daar tussen duizenden andere creatieven met briljante creatieve en artistieke ideen op te vallen. Kwaliteit verloochent zich niet, behalve als er een overdaad aan is. Innovatie gedijt op positivisme en vertrouwen, niet op cynisme. Dus soms denk ik met nostalgie aan de Brabander Peer de Graaf die ik als tiener hoorde zingen: O, er is nog niets verloren, ik word elke dag opnieuw geboren. Gun jezelf elke dag een nieuwe kans. Zonder verwondering geen vernieuwing.
Hooggeschoolde slimmerikken schrijven in dit nummer vlot geschreven volzinnen vol lastige woorden. Innovatie in de creatieve sector. Een complex onderwerp, zeker als je dat verwoordt in afkortingen en wetenschappelijke termen. Het kostte me dan ook even tijd om door te dringen tot de essentie van deze editie van MMNieuws. Een nieuwsitem over Neanderthalers hielp me om grip te krijgen op de vraag hoe deze beschouwingen zich verhouden tot de harde werkelijkheid.
Auteur: Rob van Steen RobvanSteen@LAgroup.nl
