Oktober: wijn- en zaaimaand
Mijn eerste week op de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht is een grote ontdekkingstocht. Ik maak kennis met mijn collegas Annefloor Oostinjen en Floris Kamerling die, fris afgestudeerd aan de HKU, de weg wijzen in het gebouw, het onderwijssysteem en het computernetwerk. Ook figuurlijk moet ik de weg nog vinden; mijn functieomschrijving is nogal vaag. Als strategisch projectleider van het programma creatief Midden en Kleinbedrijf moet ik ervoor zorgen dat de kennis rondom creatief ondernemerschap verspreid wordt op symposia, in colleges en debatten. Daarnaast moet er een grootschalig feest georganiseerd worden waar creatieven en het grote bedrijfsleven elkaar zullen treffen en tot uitwisseling moeten komen.
Samen met programmamanager Marijn van Thiel bezoek ik het Nationale Cultuurbal in de Stadsschouwburg in Amsterdam. Een goed georganiseerd feest waarbij het bedrijfsleven (met een blauwe badge) en de culturele sector (rood gekleurd) via speeddates en etentjes aan elkaar gekoppeld wordt. Omdat wij, als vertegenwoordigers van het onderwijs, tot de intermediaire sector worden gerekend, dragen we een groene badge. Daarmee zijn we voor blauw noch rood een primaire gesprekspartner en bij sommige programmaonderdelen vallen we een beetje buiten de boot. Dat moeten we bij onze eigen feest zien te voorkomen.
Ik ga maandelijks Impulse Nights organiseren, verdiepende bijeenkomsten waarbij we relaties uit ons eigen netwerk uitnodigen om studenten specifieke informatie te geven over zaken als auteursrecht, financieringsstromen en creatieve clusters. Bovendien een leuke manier om studenten kennis te laten maken CMKBU. De eerste bijeenkomst is een succes. Studenten zijn enthousiast.
November: slachtmaand
We organiseren een brainstorm met studenten waarbij we een thema voor ons feest proberen vast te stellen. Regelmatig vallen de woorden als fris en hip. De nieuwe generatie wil hoe dan ook geen standaard feestje. Ik resumeer de brainstorm tot drie themas. Allereerst Utrecht Creatieve Stad: Utrecht het kleintje van de grote steden dat zo ontzettend veel creatief talent herbergt en in 2018 Europese Culturele Hoofdstad wil worden. Ten tweede Oud versus nieuw: het old-boys-netwerk versus de nieuwe, jonge creatieve ondernemer. En tot slot De blik naar buiten: over de eigen creatieve, economische, en landsgrenzen heen. Maar ook een letterlijke blik naar buiten: een groene blik, duurzaam ondernemen. Het laatste thema heeft unaniem de voorkeur. Een groen feestje zal het worden waarin we de eerste twee themas zullen vervlechten.
Ik maak tijdens een lunch kennis met Gabrielle Kuiper, eveneens een succesvol product van de HKU. Zij zal de productie van ons feest op zich nemen. Tijdens ons gesprek drukt ze vier telefoontjes weg en na een krap half uur rent ze weer naar haar volgende afspraak. We zoeken contact met ontwerp- en creatiebureau Heldergroen. Ontwerper Sander Veenendaal is meteen enthousiast over dit (helder)groene feest en wil een gedeelte van het te leveren drukwerk voor eigen rekening nemen.
Ik werk de conceptplannen uit tot een sponsorverhaal en stuur dit rond naar relevante partners. Verder maak ik afspraken met de provincie en gemeente Utrecht. Daar wordt enthousiast gereageerd op de geformuleerde plannen, maar harde financile toezeggingen blijven nog even uit.
Ook brengen we een bezoekje aan het Dutch Design Center. Deze immense showroom, met aanpalende meubelfabriek Pastoe, lijkt me een zeer geschikte locatie voor ons feest.
Tijdens een tweede brainstormsessie met studenten kunnen we veel concreter van gedachten wisselen over de inhoud. Nu alleen nog een titel. We schrijven twee whiteboards vol, maar komen er niet uit. Op de gang tref ik de Utrechtse dichter Ingmar Heytze die op de HKU dramaschrijven doceert. Hij stelt voor zijn studenten er een frisse blik op te laten werpen. Student Jiska Koenders roept binnen een minuut de naam KUNSTGRAS. Dat gaat hem worden.
Ik eindig het college over de creatieve stad dat ik geef met een wervingspraatje voor KUNSTGRAS. Na afloop melden zich diverse studenten voor hand- en spandiensten aan. Ons team groeit.
December: nog geen feestmaand
De eerste conceptontwerpen van Heldergroen zijn binnen. Ze zijn nog iets te experimenteel voor de doelgroep, maar zon affiche maakt wel heel duidelijk dat KUNSTGRAS er echt gaat komen. Gabrielle Kuiper legt contact met Kunstenaars en Co. Zijn willen ons event financieel ondersteunen. Hoewel er nog steeds nauwelijks budget is, stromen de eerste facturen binnen.
Ik leg contact met Veilinghuis Christies. We hebben bedacht dat we de verschillende doelgroepen middels een creatieve veiling met elkaar in contact willen brengen. Directeur Job Ubbens laat zich overhalen en wil zelf op de avond de veilinghamer ter hand nemen.
Tot eind december klets ik mijn benen uit mijn lijf met sponsoren. Nog voor het eind van het jaar kunnen we toasten op het feit dat de gemeente en provincie Utrecht zich als partner aanmelden. De helft van de begroting is gedekt.
Januari: een fris begin
Geen nieuwjaarsrecepties voor mij: ik schrijf grote fondsen aan en bezoek bedrijven die zich willen profileren met de creatieve klasse. Ondertussen moeten contracten met bandjes, acteurs en kunstenaars gesloten worden en de uitnodigingen moeten de deur uit. Behalve een aantal grote partijen, waaronder het Dutch Design Center, Christies, de Rabobank en de Kamer van Koophandel, zijn we er inmiddels ook in geslaagd kleinere bedrijven bij het event te betrekken. Eind januari komt ook het verlossende telefoontje van Stichting Doen. Daarmee is de subsidie rond
Februari: sprokkelmaand
We storten ons op het uitwerken en realiseren van de diverse programmaonderdelen. We willen bezoekers van het begin tot het eind overdonderen met muziek, visueel spektakel en culinair vertier. Ook starten we de PR campagne. Gevoed door alle brainstorms gaan we helemaal los met natuurtermen; stuifmeel zal overspringen, bomen geplant en iedereen mag komen zaaien en oogsten. De flyers worden gedrukt en een week later samen met een aanbevelingsbrief van de burgemeester verstuurd.
Maart roert zijn staart
Onder de bezielende leiding van Annefloor storten zich vier studenten op het organiseren van best practices; sprekende voorbeelden over samenwerking tussen creatieven en het bedrijfsleven. Niet alleen de Senseo, maar ook een gymschoen die gaat oplichten als je een x-aantal kilometers hebt gelopen. Een innovatieve uitvinding om het obesitasprobleem bij kinderen aan te pakken en bovendien een unieke samenwerking tussen studenten kunst- en mediatechnologie en modestudenten van de HKU.
April: grasmaand
Het draaiboek is bijna rond nu. Er zullen die avond 120 mensen actief zijn, waarvan het merendeel student is. Kunnen we dat managen?
De kunstenaars presenteren hun ontwerpconcepten voor de avond. Het podium wordt prachtig. Ook de badge, in de vorm van verschillende grote bladen van groen vilt, is een kunstwerkje an sich.
We testen de cateraar. Wijn en voedsel moet goed zijn heb ik van mijn Limburgse ouders meegekregen. Een letterlijke goede voedingsbodem als basis voor de creatieve, vruchtbare grond die we tot stand willen brengen. We zijn vooral erg enthousiast over de tapashoeden. Grote sombreros waarin de verschillende hapjes worden geserveerd.
De teller staat inmiddels op 250 aanmeldingen. Marijn van Thiel heeft een scorebord gemaakt. Bij 300 aanmeldingen gaat de champagne open, bij 400 gaan we dineren en bij 500 krijg ik een nieuwe fiets! Nog even doorzetten dus.
De veiling is nog steeds niet rond. Gabrielle moet het draaiboek compleet hebben. Ook blijkt de afgesloten eventverzekering niet alle mogelijke schade te dekken. We zitten die avond tussen peperduur design, daar moet ik me echt nog even over buigen.
Een week voor KUNSTGRAS mag ik er even tussenuit naar de Saloni del mobile, de beroemde designbeurs in Milaan. Ik geniet onwijs van dit dagje design, maar anderhalve dag later sta ik alweer met mijn beide voeten in KUNSTGRAS. We zijn inmiddels het maximaal aantal inschrijvingen van 500 ver te boven: vreugde, maar ook paniek! We mogen van de brandweer niet meer dan 500 bezoekers toelaten. De laatste week stellen we zeker nog 100 mensen teleur.
25 april:
Het Dutch Design Center is vanaf de vroege ochtend bevolkt door kunstenaars en studenten. Binnen een mum van tijd staan er hekjes, koeien en fruit tussen het design en dobberen er rubberen eentjes in de CMKBU weide (een ruimte die we hebben omgetoverd tot een grasveld en waarin we ons eigen programma zullen presenteren). Bovendien wordt de fabrieksruimte gepimpt met discoballen en een podium met grasmatten.
26 april:
En dan is het zover. Vanaf 8 uur wordt er druk gesjouwd en gesleept. Er worden portofoons uitgedeeld. Een speeltje dat onze jonge crew erg leuk vindt; de apparaten worden volop gebruikt, ja, ook om gewoon even hallo te zeggen. Om 13.00 uur tuiten mijn oren… nog een hele dag te gaan. Pastoe en het Design Center zijn omgetoverd tot de omgeving die we voor ogen hadden. Ook zijn alle bandjes en de cateraar inmiddels gearriveerd. Het wachten is op het publiek.
19.30 uur: we kleden ons razendsnel om in mijn huis. Wekenlang zag ik vanuit mijn huiskamer de letters Pastoe en dacht ik aan dit moment. Nu het zover is, zwijgen we… de spanning is op topniveau. Terwijl we opgedoft naar de feestlocatie tuigen, bedenk ik me dat de verzekering nog steeds niet bevestigd is. Ik ren terug, pleeg nog een laatste telefoontje en haast me naar Pastoe. Tegelijk met de eerste gasten neem ik mijn plek in. De sambaband zweept de menigte op. Het is zo druk dat we al snel besluiten dat we niet iedereen van een naamkaartje kunnen voorzien; we willen stipt op tijd beginnen.
Om 20.15 uur spreekt de burgemeester een volle rumoerige zaal toe. De creatieve menigte komt pas tot zwijgen, wanneer de burgemeester de veilinghamer aan Christies directeur Ubbens geeft. Vanaf zijn rostrum maant Ubbens de menigte met zware stem tot stilte. Dat lukt hem wonderwel. De veiling blijkt een onverdeeld succes. Er wordt volop gedeald; toiletpotten worden verruild voor financieel advies en een fietstas vol ideen mag gaan dineren bij sterrenrestaurant Wilhel-minapark. Nu we duidelijk hebben gemaakt dat er ongegeneerd genetwerkt mag worden, gaat iedereen zijn slag slaan in het Dutch Design Center. Daar staan onze matchmakers klaar om een geschikte partner te zoeken en kan er met behulp van een picknickmandje gebrainstormd worden over wat je voor elkaar kunt betekenen. Verder zijn er diverse vertierhoeken en uiteraard mag er gegraasd worden van de tapashoeden. Alle onderdelen worden goed bezocht en er heerst een enthousiaste stemming.
De avond eindigt met de Kroon op Kunstgras: een kunstwerk vervaardigd van alle visitekaartjes. Daarna mogen de bloemetjes buiten gezet worden, maar een groot deel van de bezoekers is dan al naar huis getogen en ook de crew heeft geen energie meer om de dansvloer te bestuiven. Dat doen we volgend jaar wel weer!
Mei: bloeimaand
Na een succesvol KUNSTGRAS bloeit iedereen weer op en kunnen we ons richten op de groeikansen voor volgend jaar.
