Nu de hele cultuurwereld is geknield voor cultureel en/of creatief ondernemerschap is het weer hoog tijd om onze blik te richten op de kunsten zelf. Immers… het perfect runnen van een tent is leuk, maar wat bieden we het volk eigenlijk aan? We buitelen over elkaar heen om de hipste, de vetste, de grappigste, de meest sexy producties en tentoonstellingen zo publieksvriendelijk mogelijk neer te zetten in allerlei gevarieerde nieuwerwetse formats en festival-entourages (en liefst uitgezonden door de AVRO met Chantal Jansen of was het Jeanine, want waar vind je nog zon weelderige haardos met dito content?). We interesseren het bedrijfsleven voor cultuur via workshops, rollenspellen, netwerk-meetings, vriendenclubs. We bereiken jongeren, kinderen n bejaarden. We doen aan branding en marketing (zonder de daarbij benodigde budgetten), zijn Linked-In en ook actief op Hyves, MySpace en Twitter en bovendien maken we gebruik van de communities om de nieuwe publieksgroepen rechtstreeks en genuine aan te spreken. Kortom we doen alles goed. Rick, Medy en nu Ronald mogen tevreden zijn over de cultuuromslag die ze de afgelopen jaren hebben bewerkstelligd. En wat nu? Moeten we nu de rest van ons leven hippe, vette, leuke, grappige, sexy, publieksvriendelijke producties en tentoonstellingen blijven produceren en promoten (en afrekenen)? Gaan we het publiek blijven verleiden om de cultuurparticipatie significant te verhogen met procenten per jaar?
Ik hoop het niet. Maar ik vrees het wel.
Want er is bijna geen ander aanbod meer te vinden. Niet alleen wij als intermediair zijn besmet geraakt met het ondernemerschapvirus, maar misschien de makers nog wel het meest. Er zijn nauwelijks nog spraakmakende events (alles is mooi, goed gedaan, professioneel, gedegen of slecht), Nederlandse films zijn om te huilen zo oninteressant (wel goed gemaakt, geacteerd, geregisseerd en mooi), de vaderlandse popmuziek heeft een teletijdmachine aangehouden en is veertig jaar geleden uitgestapt. De urban culture is verstrikt geraakt in zijn eigen wetmatigheden en dogmas en laten we over de diarree die musical toch is maar liever zwijgen, want dat is toch wel zo ongelooflijk goed en professioneel gemaakt, dat elke zichzelf respecterende acteur vroeg of laat dit monster binnentreedt, om daarna nooit meer dezelfde te zijn. Toch hoor ik wat gesputter over het succes van Dutch Design en Architectuur. Maar ach, laten we eerlijk zijn. Hier wordt toch vooral estheticisme bedreven.
Het antwoord op al uw levensvragen, oplossingen voor de crises (mv) en andere vormen van zingeving hoeven we derhalve van de kant van de Nederlandse kunst voorlopig niet te verwachten en daarom importeren we. Omdat we het zelf verleerd zijn. Gelukkig vallen de banken, stijgt de zeespiegel en staan onvermoede rampen ons te wachten. Er is dus nog hoop!
Auteur: Hajo Doorn doorn@wormweb.nl
