Ook niet dat er nog kaartjes zijn voor de voorstelling trouwens, want dat is nogal vaak het geval de laatste tijd. Nee, ik verwonder me over de lokale politiek, toon mijn enthousiasme over een geslaagde voorstelling en deel de kritische momenten achter de schermen.En wat me nog het meest verwonderde? Dat het wordt gelezen, of beter gezegd, dat er wordt gereageerd. Dat ben ik namelijk niet gewend. In de jaren dat ik elke editie van MMNieuws met een stukje tekst van 500 woorden verblijdt, heeft er één lezer gereageerd. Op het maandelijkse columpje op de site van ons theater krijg ik zo af en toe eens een reactie, vooral als de journalist van de lokale krant citaten doorplaatst in zijn artikelen. Maar let op. In de maanden dat ik tekstjes publiceer op de drie-eenheid Twitter, Linkedin en Facebook is het bijna elke dag raak. En het leuke is, die reacties zijn meestal niet virtueel. Maar juist reëel, gewoon in mijn werkkamer of in de foyer van ons theater.
Gespreksgenoten blijken me vooraf te hebben gechecked op internet en beginnen direct met een zinnige vraag. Of klanten spreken bemoedigende woorden nadat ik in een tweet verzucht hoe weinig waardering er in mijn stadje is voor theater dat echt de moeite waard is. Ik heb nu dus door wat er zo sociaal aan kan zijn, aan die nieuwe media. Ik herken me dan ook in dit nummer het meest in het strategisch betoog van Martijn Staal. Die stelt dat je klein moet beginnen en vervolgens uit moet bouwen. Maar die volgende hobbel kan nog best hoog zijn. Omdat ik geloof dat je als bedrijf vanaf dag nul zinnige boodschappen uit moet zenden. Iemand drukt één keer op ‘follow’. Als dat na een paar boodschappen gevolgd wordt door ‘unfollow’ is de kans groot dat je die persoon voor eeuwig kwijt bent. Dat is echt zo, ik ben ervaringsdeskundige. Laatst vroeg een bekende Nederlandse goochelaar op Linkedin of we vriendjes konden worden.
Nadat ik dat verzoek had bevestigd begon hij me te spammen met voorstellingen, workshops en andere schnabbelarijen waarvoor ik hem tegen een gunstig tarief kon inhuren. Ik wist niet hoe snel ik weer van ‘m af moest komen. Ik ben dom, ik heb in ieder netwerk namelijk maar één account. Van de zoon van Gert-Jan Remmers heb ik nu weer geleerd dat je elk account moet dupliceren. Eentje voor je echte vrienden en ééntje voor de rest van de wereld. Laat die op die accounts maar lekker spammen. De databestanden in ons kassasysteem zijn gevuld met e-mailadressen, maar je zal zien dat het nu net die accounts zijn die nooit niemand leest. Of moet ik me daar niet druk over maken, maar gewoon zorgen dat het er veel zijn, heel veel? Net als mijn vriend Jochem Myjer. Die heeft op Twitter meer dan 25.000 volgers. Hoewel, hij heeft wel een vermoeden wie dat zijn, denk ik. Ze zitten met z’n allen elke dag weer tegenover ‘m in de zaal. Jochem is een winnaar. De stem van Herman Brood neuriet in mijn hoofd. Als je wint, heb je vrienden, rijen dik, echte vrienden.
