Met veel plezier denk ik nog wel eens terug aan de jaren dat ik meewerkte aan de bevrijdingsfestivalcampagnes van het Nationaal Comit 4/5 mei. Het waren de jaren waarin de bevrijdingsfestivals een boodschap meekregen voor jongeren. In een denktank bedachten we toen het helikopterhoppen met een artiest zoals dat nu op 5 mei nog gebeurt. Ik weet nog hoe ik hiervoor een reisje naar Terschelling maakte en onze eilandrocker Hessel moest motiveren om aan de campagne mee te doen, hoe ik de legerofficieren in Soesterberg en Leeuwarden uitlegde wat onze grootse plannen waren, hoe ik een voor helikopterhoppen geschikte verzekering moest vinden en negen brandweerkorpsen zo gek kreeg om bij landing en opstijgen paraat te zijn. Op de dag zelf draaide er een immens draaiboek waarin de bewegingen van artiest, leger, brandweer, festivalorganisatoren en de massaal genteresseerde pers tot op de minuut geregeld stonden beschreven. 18 televisie-uitzendingen, een doos vol krantenknipsels en veel live radio waren het gevolg. Totale kosten Fl. 0,00. Ook ikzelf deed het voor een bloemetje dat ik op 6 mei trots in mijn huiskamer neerzette omdat ik voor het vaderland een leuk project met een boodschap had geproduceerd.
Van werken voor een ideel doel wordt je niet rijk, maar de voldoening is groot vanwege de warme samenwerking en overdonderende medewerking en daarom doe ik nog steeds een keer per jaar een project voor niets. Wel ben ik in de loop der jaren wat meer mijn doelen gaan uitzoeken en ik moet bekennen dat die tegenwoordig meestal meer te maken hebben met fundraising voor met name kinderdoelen. Ik heb de goed bedoelde boodschap een beetje verlaten en dat heeft een reden: ik heb erover nagedacht. Nog jaarlijks bezoek ik minimaal n bevrijdingsfestival en ik vermaak me daar prima. Maar als ik denk vanuit mijn positie als communicatieadviseur van evenementen vraag ik me steeds meer af of de aanpak wel echt werkt. Steeds vaker bekruipt me het gevoel dat festivals met een boodschap zijn voorbehouden aan een doelgroep waarvan ik vermoed dat die selectief gekozen is. Misschien wel een doelgroep die het al lang eens is met de boodschap, terwijl er toch genoeg doelgroepen zijn die het nodig hebben om in contact te komen met die zo goed bedoelde boodschap. Als ik verder nadenk, voel ik me bijna beledigd dat ik, omdat ik van De Dijk houd, bij een gratis festival een boodschap toegediend moet krijgen. Waar is de Racism Beat It met Andre Hazes, Ren Froger en Marianne Weber? Misschien hebben de liefhebbers van die muziek al een zodanig vaderlandsbesef dat ze zonder daarop gewezen te worden gaan voor een goede wereld.
Of zijn ze elke keer het kind van de rekening omdat we in cultuur en festivals met een boodschap steeds meer overgeleverd zijn aan eenzijdige programmeringen. Er zit op dat punt ergens een kronkel waar we misschien een beetje voorzichtig mee moeten zijn. En misschien ook een beetje eerlijker. Als het uitgangspunt van een campagne het onderstrepen is van een aandachtspunt dat voor iedereen geldt, zullen we ook moeten kijken wie iedereen is. En dan moet je breder denken dan op dit moment gedaan wordt. Ik weet dat ik hiermee wellicht de vinger op een zere plek leg, wat me wat e-mailtjes zal opleveren, maar ik zeg dit niet vanuit een of andere kleuring maar vanuit puur communicatiegevoel. Het vanuit een maatschappelijk belang inzetten van een hele wereld aan vrijwilligers, medewerking, sponsors, subsidies en media hoort een verantwoording te hebben naar iedereen en is niet bedoeld voor een gratis popfeest voor een beperkte groep. Ik hoop daarin nog eens een keer een leuke mix tegen te komen en dan koop ik voor de Dijk volgende keer gewoon een kaartje, want dat doet mijn buurman als hij naar Andre Hazes gaat ook. Of is het echt zo dat ik als liefhebber van De Dijk nog een stukje opvoeding nodig heb? Dan hoor ik het wel.
Auteur: Joost ter Waarbeek waarbeek.events@planet.nl
