In het culturele veld leken dat soort gouden bergen tot nu toe onhaalbaar. Totdat mijnheer Hagoort een gewichtige studie over CBM-modellen schreef. Was het niet de blonde Pamela Anderson die meende dat modellen een vereenvoudigde weergave zijn van de werkelijkheid? Any way, na enkele jaren rijpen bracht dit CBM-verhaal mijnheer Sanders weer op het idee voor zijn eigen culturele winstverdubbelaar. Daarbij is er overigens een niet onbelangrijk verschil met mijn eigen financile avonturen. In dit geval moeten namelijk niet de accountmanagers van beleggingsfondsen hard werken, maar de directies van de instellingen zelf. Door hen de broekriem aan te halen en een fraaie wortel voor te houden zullen ze tot ongekende prestaties worden gedreven. Net als Keniaanse marathonlopers; hoe dunner ze zijn, hoe harder ze lopen. Het mooie aan het voorstel van Sanders is dat elke extra euro bijdragen van derden er nog ntje oplevert van de rijksoverheid. Kijk dat zet aan tot inventiviteit. Dus worden de discussies over autoshowrooms of reisbureaus in het museum opnieuw geopend en gaan we reclame maken in theatervoorstellingen alsof het Eigen huis en tuin is.
Als directeur van een theater en concertzaal in de provincie zie ik daar ook de lol wel van in. Want ik word enthousiast van al die ideen in deze editie van MMNieuws. Kijk bijvoorbeeld naar die Amsterdamse trainees, die overheadsheets volschreven met briljante vondsten om als cultureel ondernemer extra geld te verdienen. De tijd van je hand ophouden bij de gemeente en de lokale aannemer is voorbij, of in elk geval zeker niet genoeg. Ook u moet business seats gaan verkopen en een alliantie aangaan met de Starbucks en United Pizza voor in de foyer. De musea in Nederland kunnen een voorbeeld nemen aan het Rotterdamse Wereldmuseum en voor theaters hebben we het Circustheater nog steeds als commercile droombeeld. Met uitgekiende horecaformules, slimme marketingtechnieken en aalgladde merchandising. Hoewel, als je deze editie goed leest, dan kom je als vanzelf tot nog mooiere en beter doortimmerde plannen. Dan laat je jezelf inspireren door de 60 days Guerilla Store en creer je een tijdelijke ticket office of extra etalageruimte in leegstaande winkelpanden. Of spreek je met alle culturele instellingen af dat de gezamenlijke klanten zegeltjes mogen gaan sparen. Net als bij de super, maar dan noem je dat frequent culture miles. En dan ga je die klanten daarvoor lekker laten betalen. Want die niet ingeleverde zegeltjes, dat is pure winst.
Jammer genoeg kom je als directeur aan die prachtsuggesties in een klein cultureel bedrijf allemaal niet toe. Het dak moet immers ook gerepareerd, de chronisch zieke medewerker bezocht en oh ja, er zijn ook nog activiteiten en bezoekers. Maar daar komt verandering in. Vandaag meldde zich een vrijwilliger. Niet zon medior die zich verveelde, want daarvan schijnen er steeds meer te zijn en die kun je uitstekend inzetten binnen je bedrijf zonder dat het je een cent kost. Welnee, het was een fraaie jonge blonde dame van het bureau Golden Carrot. Of ze extra gelden mocht gaan werven voor mijn culturele instelling. Geheel vrijwillig. En dit keer zou ik mijn geld niet in vijf, maar in slechts drie jaar verdubbeld zien. Onder de voorwaarde dat zij van elke extra verworven euro een kwartje mocht houden. Een beetje rekenaar ziet dat dit een uiterst lucratief voorstel is. Een klassieke win-win situatie. Een fantastisch aanbod waarmee we in no time uit de financile problemen zullen zijn. Wie wil dat nou niet? Het is gegarandeerd en uiterst veilig. Dus mijnheer Sanders, kan u voor het theater en museum om de hoek ook zon regelingetje maken?
