Ik weet dat het heel veel werk is geweest en vast heel knap allemaal. Maar zodra het bestond, was het alsof het er altijd al is geweest. Omdat ik het zelf ook zo vaak heb gedroomd. Dat het toch wel erg handig zou zijn als je alle informatie die je wil weten direct en on the spot tot je beschikking hebt. Ken je nog die kennisquiz op tv, met veel moeilijke vragen? Als je het niet wist drukte je op een bel, ‘dat zoeken we op’. ‘Dat moet sneller kunnen’ dacht ik toen al. Dus ben ik eerlijk gezegd ook niet onder de indruk van die app waarmee je de meest uiteenlopende feiten van de Stelling van Amsterdam te weten komt op je fietstocht. Hoewel ik het dan wel weer grappig vind dat ik in die Noordhollandse dorpjes nog regelmatig wordt voorzien van duizend maal opnieuw gekopieerde routebeschrijvingen. Ik neem ze glimlachend aan en betaal een euro voor zo’n vadsig blaadje, zonder dat het me stoort.
Herinner je die flauwe B-film nog uit het begin van deze eeuw? Waarin Mel Gibson de gedachten leest van alle vrouwen om zich heen? Dat is een fantasie die me in die tijd wel aansprak. Als je dat een beetje vertaalt naar deze tijd, kom je vanzelf op de persoonlijke variant van Wikileaks. Een soort ongekuiste ‘Wereld van Armando’ waar Lizzy Jongma over schrijft. Dat moet niet al te ingewikkeld zijn, voor een willekeurig restaurant of theater kom je ook zonder probleem aan allerlei meningen van derden. Dus fantaseer ik over een dingetje op mijn telefoon dat ter plekke alle informatie toont van degene op wie ik het toestel richt. De meningen van moeders, docenten en ex-vriendjes, maar ook alles wat die persoon zelf op tal van platforms heeft achtergelaten. Hoewel, ik ben gewaarschuwd. Mel Gibson komt door die overmaat aan kennis in allerlei ongewenste situaties. Je wilt immers niet alles weten wat er te weten valt. Dat is misschien handig als je denkt dat je een vreselijke ziekte hebt en zo’n ouderwetse dokter bezoekt.
Dat je met je telefoon sneller een diagnose stelt dan hij ooit met zijn medische encyclopedie en een bezweet voorhoofd voor elkaar krijgt. Maar echt leuk is dat niet. Tenzij het allemaal verzonnen zou zijn natuurlijk, dan wordt het weer interessant. Dan kan het zelfs theater of literatuur worden. Of stuit je op personen die in het echt helemaal niet bestaan. Want kent u bijvoorbeeld Hatsune Miku? Dat is een popster die in Japan op nummer 1 staat en voor uitverkochte zalen optreedt. Dat lijkt niets bijzonders, maar dat is het wel. Die mevrouw bestaat namelijk helemaal niet. Ze is een collectieve fantasie. Een hologram dat wordt begeleid door een live band en dat nummers zingt die door haar fans zijn gecreëerd. Een soort ultieme vorm van co-creatie waarbij haar bewonderaars via het internet meewerken aan het nieuwe album.
Zoals Linux steeds verder wordt gebracht door duizenden programmeurs, zo evolueert Hatsune Miku tot een wereldster. Het is verbazingwekkend, zoek het maar eens op. Ze lijkt me een voorbode van een nieuwe toekomst. Een mix tussen de fysieke en virtuele wereld. Niet op een scherm, maar voor je ogen op een echt podium. Ik heb haar nog niet in levende lijve mogen aanschouwen. Dat kan natuurlijk ook niet, maar ik bedoel dat ik nog niet in zo’n zaal ben geweest waar zij verscheen. Want ik ben er van overtuigd dat ik deze transreëele dame bekijk alsof het nooit anders is geweest. Later is al lang begonnen en vandaag komt nooit meer terug.
