1 zo te zien[hermsen:] Tis Lente. We hebben net de zonnigste maart in honderd jaar achter de rug. De laatste restjes wintercollectie zijn met hoge kortingen de deur uit gejaagd. We gaan naar buiten in kleding die te dun is voor de tijd van het jaar en lezen op zonnige terrasjes over de oorlog. Hennes & Mauritz is een unieke samenwerking aangegaan met het HOLND FSTVL en biedt zijn nieuwe, glimmende badmodelijn aan op grote posters waar de prijzen van de broekjes en bikinis niet eens meer bij staan z goedkoop zijn ze.
Ook de designtrends voor het komend seizoen beginnen zich af te tekenen. Hierin is de rode stoel een van de meer in het oog springende constanten. Specifieker: de rode stoel met klapzitting die vooral in theaters en bioscopen staat en ook wel wordt aangeduid als rood pluche, hoewel hij vaker bekleed is met goedkope kunststof.
Drie voorbeelden van deze trend: de publiciteit voor het Shorts! Film Festival (12-16 maart), het Amnesty International Filmfestival (20-23 maart) en de site van het Nederlands Film Festival (NFF), www.filmfestival.nl.
Zelf ben ik ook meegesleurd door de nieuwe hype. Ik kon het gewoon niet laten. Als je zoals ik gevoelig bent voor tijdgeestdingetjes, dan moet je wel! Dus heb ik op de site van een klant in de theaterbranche ook wat rode stoeltjes gezet. Natuurlijk wel echt pluche.
Zoals in veel facetten van het leven is ook in de modebranche Eenheid in verscheidenheid het adagium. Mode is pas mode als er een lijn is waaraan een flinke groep mensen zich houdt. Dat is de eenheid. Maar de verscheidenheid is minstens zo cruciaal. Vroeger was het althans zo, dat er voor een vrouw geen grotere ramp bestond dan een seksegenoot tegen het lijf te lopen met dezelfde jurk! Tegenwoordig hoor je daar minder over. Dat komt niet zozeer door de keus die zoveel ruimer lijkt dan vroeger, maar wel doordat er meer gecombineerd wordt. Wie draagt er nog gewoon een jurk tegenwoordig? De vrouw anno 2003 heeft iets anders aan haar lichaam. En ook wel wat anders aan het hoofd, dacht ik zo.
Maar ik vraag me af of de publiciteitsmedewerkers van het Amnesty, Shorts! en Nederlands filmfestival elkaar graag op een receptie zouden tegenkomen met hun rodestoeltjesdrukwerk. Net als iedere andere speler in de arena van de aandacht, wilden ze natuurlijk juist onderscheidend zijn. En wat blijkt… De stoeltjes van Shorts! lijken zelfs zoveel op die van het NFF dat het dezelfde exemplaren zouden kunnen zijn.
Amnesty pakt uit met niet twee, maar drie luxueuze stoelen. Ze zijn geplaatst in spannend uitheemse, zeg maar gerust unheimische locaties. Daar zouden ze wat comfort kunnen bieden aan berooide voorbijgangers, maar iets zegt ons dat ze daar niet voor bedoeld zijn. Iets zegt ons dat ze er voor ns staan, voor onze freekdejonge-luie reten, zodat we die boel daar eens rustig kunnen bekijken.
Zo voyeuristisch ben ik niet. Althans niet in het openbaar. Niet in een bioscoopzaal. Mij hebben ze daar niet gezien, op dat Festival van Menselijke Ellende.
Tis lente.
2 dat zit zo[polak:] Ik heb even rondgebeld.
Hans van Rijsbergen, hoofd marketing en communicatie Nederlands Film Festival:
Over de ergste ergernis ben ik wel heen. Het is nooit leuk als je je eigen beeld terugziet bij andere (film)festivals maar aangezien de uitingen ongeveer gelijktijdig het licht zagen ga ik ervan uit dat het idee niet gepikt is. De campagneperiode van de beide andere festivals is voorbij en ik merk geen directe gevolgen dus ik maak me er geen zorgen over. Daarnaast wordt het bij ons niet ingezet als campagnebeeld maar als website-ontwerp dus de inzet van de stoelen is van heel andere grootte. Onze website wordt gebruikt door mensen die iets op willen zoeken; wij weten bijna alles over de Nederlandse film. Gemiddeld hebben we 15.000 bezoekers per maand. Natuurlijk zullen we voor de festivalcampagne in september weer heel andere beelden zoeken die we ook verwerken in het website-ontwerp.
Mariska de Vries, publiciteit Shorts! Film Festival:
Ik kwam er zelf bij toeval achter. Ik zocht informatie over een film op de site van het Nederlands Film Festival, en toen zag ik die stoeltjes daar ook staan. Het lijken inderdaad precies dezelfde stoeltjes, maar dat kan niet zo zijn, want deze stoeltjes zijn van mij en ik heb ze aan niemand uitgeleend. Ik heb die foto voor de poster nota bene zelf gemaakt. Ik heb wel meteen contact opgenomen met het Nederlands Film Festival, en ik kreeg daar iemand aan de telefoon die er niet zo zwaar aan tilde. Ons drukwerk lag toen ook al bij de drukker, je kunt niet anderhalve maand voor een festival een heel nieuwe campagne opzetten. Hans van Reisberger, het hoofd publiciteit, is er zelf pas een paar weken geleden achter gekomen; hij schrok wel van de overeenkomsten in beide campagnes.
Wij hebben die stoeltjes op allerlei verschillende plekken geplaatst, om de diversiteit van het festival te benadrukken. Er zijn dan ook driendertig verschillende flyers gemaakt.
Dat de Amnesty poster hetzelfde beeld gebruikte, ontdekten we dezelfde week! Ik vind onze campagne niet beter of slechter, we werken gewoon allemaal voor een andere doelgroep. Natuurlijk probeer je elkaar zo min mogelijk in de weg te zitten door festivals niet tegelijkertijd te laten plaatsvinden. Tijdens de voorbereiding van de campagne stond de campagne van Shorts! en het beeld dat wij willen uitdragen centraal. Verder houden wij ons niet zo bezig met vergelijken.
Taco Ruighaver, cordinator Amnesty International Filmfestival:
Tja, dat is wel grappig h? Ik ben helemaal niet bang voor zon receptie. Dat heb ik wel vaker gezien, dat een idee in de lucht hangt en dat het dan op verschillende plaatsen tegelijk opduikt. Is de site van het Nederlands Film Festival pas in januari van start gegaan? Wij hebben onze campagne al in december gepresenteerd, daar zijn zelfs getuigen van. Het is puur toeval. Ik ben er natuurlijk niet blij mee, maar zo concurrerend zijn wij nou ook weer niet. We springen er positief uit met onze campagne, qua duidelijkheid.
Wij maken inderdaad gebruik van dat contrast tussen het rode pluche en plekken waarvan je je voor kunt stellen dat de menselijke waardigheid daar bedreigd wordt. de poster dwingt het publiek eigenlijk voor zichzelf een keuze te maken: ofwel ja, op die stoelen wil ik wel zitten, ofwel daar heb ik geen zin in. Dat laatste is niet erg, maar het aardige is dat deze mensen toch even geconfronteerd worden met die vraag: wil ik wel of niet gengageerd, betrokken zijn?
