De uitbreiding van het museum en de verruimde openingstijden kunnen niet voorkomen dat er nog steeds tot aan de voet van de Westertoren, tientallen meters verderop, een lange wachtrij staat van gezinnen, schoolgroepen en buitenlandse toeristen.
Tijd genoeg om de modern, maar ingetogen ogende nieuwbouw te bekijken. Tegenstanders van de uitbreiding schamperen dat het gebouw niet in de omgeving past, vooral niet als je zo dichtbij staat. Er blijkt maar weer eens hoe moeilijk het is op de kleine openliggende stukjes Amsterdam (nieuw) te bouwen. Maar in het besef van al die verschillend en vaak tegengestelde belangen, de omgevingsfactoren en museumeisen, overwint bij mij het gevoel dat hier heel goed over is nagedacht.
In de nieuwbouw zijn de museale voorzieningen ondergebracht, het voorhuis is gereconstrueerd in de stijl en sfeer van de onderduikperiode en het achterhuis werd geconserveerd. De heringerichte brede stoepen, railing aan de straatkant en bankjes aan de gracht completeren het geheel.
De wachttijd valt me nog reuze mee, binnen een kwartier sta ik binnen. Daar wordt de passantenstroom even stopgezet; de beeldschermen geven aan dat het binnen te druk wordt.
Het museum was voorheen gevestigd in het zogenaamde Voorhuis aan de Prinsengracht, van waaruit je het intact gebleven Achterhuis – waar Anne Frank in de Tweede Wereldoorlog was ondergedoken en haar dagboek schreef – kon bezoeken. Vanuit de nieuwbouw word je nu via een vaste route door het Voor-en Achterhuis geleid.
De route is duidelijk, de presentatie en materialen zijn sober gehouden en ondergeschikt gemaakt aan het verhaal van Anne Frank dat hier ter plekke aan de hand van citaten, videofilmpjes en tentoongestelde authentieke voorwerpen wordt verteld. De informatie is precies goed gedoseerd en de ruimten spreken voor zich door de sfeer die ze uitademen. Door de verduisterde ramen ervaar je hoe beklemmend het wonen in het Achterhuis moet zijn geweest.
Het gebruik van metalen kille platen markeert de overgang naar de tentoonstellingsruimte waar de gevolgen van de holocaust te zien zijn. Een verdieping lager is het allereerste originele dagboek van Anne te zien. Via de cd-rom presentatie- en expositieruimte kom je in het museumcaf, waar je zoete, hartige, warme en koude versnaperingen kunt nuttigen aan de rookvrije (!) leestafel of aan het raam met uitzicht op de wachtrij. Via de goedgesorteerde museumboekwinkel sta je weer buiten.
Het Anne Frank Huis is met de vernieuwing een waardig museum geworden met ruime toiletten, een multi-media ruimte en een royaal caf. Sommigen missen het gevoel dat hoorde bij de steile trap die je bij binnenkomst in het oude museum moest beklimmen (nu is de route afgedekt met een glasplaat) en niet iedereen vindt het gebouw mooi. Dat lijkt me een kwestie van smaak. De integratie van de oud-en nieuwbouw, de presentatie en het verwerken van de constante stroom publiek zijn in orde.
Zoals voor een ander het originele dagboek het hoogtepunt van het museum zal zijn, maakt vooral de combinatie van de gepaste vormgeving in het museum en het verhaal van de lege ruimten zelf een diepe indruk.
