De tentoonstelling is opgezet als een woonhuis. De personen op het leesplankje zijn de bewoners van het huis en de zes verschillende expositieruimtes zijn de verschillende kamers. Iedere kamer wordt door een gezinslid in een filmpje toegelicht. Het is wel zaak aan het begin van de tentoonstelling voor ieder kind een werkboekje te kopen dat was mij niet gezegd bij de kassa want alleen daarin staat dat je bij het betreden van iedere kamer moet beginnen met drukken op de grote rode knop, waarmee het filmpje kan worden gestart.
Vanaf het eerste begin storten Lotte en Jochem zich op de knoppen, hun werkboekje, de filmpjes en de opdrachten, met een totale vanzelfsprekendheid die verraadt dat deze tentoonstelling naadloos aansluit bij wat deze kinderen gewend zijn te doen tijdens de les en thuis, bij het spelen, tv-kijken en computeren. Het leek mij allemaal pittig, maar voor Lotte en Jochem was het juist lekker spannend.
In de eerste kamer, de studeerkamer, laat de dertienjarige zoon zien hoe hij zich voorbereidt op zijn bar mitswa, een soort eerste communie in de synagoge. Zo oefent hij op het voorzingen uit de Tora. Wij leren hier hoe we onze naam in Hebreeuwse letters kunnen schrijven. De volgende kamer is de muziekkamer. Hier krijgen we een beeld van de grote verscheidenheid in joodse cultuur over de hele wereld. We proberen een en hetzelfde joodse aftelrijmpje in zeven verschillende talen te herkennen en zien beelden van de bijbehorende landen. In de gang is aandacht voor de Amsterdamse geschiedenis van de joden, waarbij ook de oorlog aan bod komt. Heel subtiel de muur van het museum vertelt het ons. De kinderen konden hun eigen verhaal op een kaart schrijven en in het oor van de muur posten, maar daar hadden ze helemaal geen zin in. Liever door naar de keuken, waar we matzes leren bakken, en tot slot de slaapkamer, waar we in een prachtige, haast zwoele omgeving op een groot rond bed kunnen kijken naar een filmpje op het plafond. In een la heel veel stiften en kleurpotloden: de kinderen mogen hier hun eigen dromen tekenen in hun werkboekje. Wij besluiten dat tot thuis te laten wachten.
Uiteindelijk brengen we zonder problemen drie uur in het museum door. Veel kinderactiviteiten in de stad zitten barstens vol, maar hier was het heel rustig op deze zaterdagochtend. Dat kwam ons bezoek wel ten goede: op de tentoonstelling liep een meisje rond dat ons hielp bij alles wat we niet meteen zelf snapten en zij had nu alle tijd voorons.
De tentoonstelling leek vooral gericht op joodse kinderen aan wie hun eigen achtergrond wordt toegelicht, maar de kinderen die ik bij me had, voelden zich daar allerminst door buitengesloten. Integendeel, ik kreeg het gevoel dat dat ze er juist in trok. Tussen neus en lippen door hebben we van alles te horen gekregen over het joodse leven van nu.
In het werkboekje stonden bij iedere kamer nogal zware vragen: De Tora is een soort gebruiksaanwijzing voor het leven. Ken jij andere boeken die dat ook zijn. Jochem liet zich niet intimideren en schreef een geniaal antwoord op: Het kookboek.
