Nou het is ons gelukt. Het is ons gelukt om van het imago van klompen en tulpen af te geraken, maar wat is er voor in de plaats gekomen? Wel, nu zijn we het land van in oranje gestoken imbecielen. Een hysterisch volk zonder enige vorm van schaamte, dat zwalkend achter flinterdunne leidertjes van allerhande pluimage aanrent. Een paria in een beschaving zijn we geworden, een grotesk pathetische jankenbalkenbrij met als nieuwe religie: de sportcultuur. Mijn God, wat zijn we trots op die zwetende en zuchtende strebertjes die niet tegen hun verlies kunnen. Wat glimmen we in gelukzalige saamhorigheid als eenvoudig gebleven helden de toppen van de Olympus beklimmen in naam van Oranje. Wat een eenheid stralen we uit als we uitgedost de sfeervolle binnenstad van Bern kleuren met onze nationale bijbanier en wat een groepsgevoel stralen we internationaal uit in de door onze nationale bierbrouwer ter beschikking gestelde feesttent!
Wie denkt er nog aan klompen en tulpen? Ik niet! Ik droom van stranden zonder Hollanders die aan de Rivieras vragen om kaas en ham (gewoon in het Nederlands natuurlijk). Alles wat riekt naar NL, gele nummerborden, campings en toeristische attracties mijd ik met grote omzichtigheid en zorgvuldigheid. Vandaar ook mijn diepe weerzin tegen internationaal cultuurbeleid. Alles wat Nederlanders in Nederland houdt, is mooi meegenomen. Hoe minder ik elders aan deze hossende meute wordt herinnerd, hoe beter. Want ook hier geldt weer: die zinloze trots. Als Philip Freriks tijdens het journaal verhaalt van de Nederlandse architect die in China een monument voor de staatstelevisie heeft bedacht, voel ik thuis op de bank het Volk weer glimmen van genoegzaamheid. Architectuur sucks, maar het is wel Onze architect. En de enige emotie die ons op dit moment zou moeten passen is die van schaamte. Van oranje doorbloedend naar dieprood op de kaken. Schaamte over gebrek aan stijl, gebrek aan nuance en gebrek aan het vermogen om op een normale manier een samenleving vorm te geven zonder enige vorm van hysterie.
Daarom zit ik ook met een tevreden gevoel te kijken naar het mislukken van de Olympische Spelen. Ik misgun het geoogklepte sporters niet, maar het land kan een portie relativering prima gebruiken. En nee, Mart Smeets, je spreekt niet namens 17 miljoen mensen als je zegt dat we met zijn allen hebben genoten van de prestaties van Pieter VandenHoogeband. ALVAST NIET NAMENS MIJ!
Lieve cultuurliefhebbers. Laten wij ons vooral en vooraleerst zorgen maken over het koningschap van Willem en Maxima, want het is gedaan met de gouden tijden. Een achteloze paar miljard moeten gevist worden om zijn droom (en dus de hare) waar te maken: de openingsspeech van Amsterdam 2028. FF geen tijd voor kunst en cultuur, maar ooooooo wat zullen we glimmen.
Auteur: Hajo Doorn hajo@wormweb.nl
