De Beyerd toont met haar overzicht van grafische vormgeving inzicht in het werk van een eeuw Nederlands cultureel onder-nemen bij uitstek. En het bouwwerk zelf laat zien dat van verschra-ling van onze architectuur in Brabant nog lang geen sprake is. By the way, Ich bin ein Brabander. Ja, ja, in onzekere tijden leeft het chauvinisme op. Terwijl onze jongens strijden voor vrijheid en democratie in den vreemde zijn wij lekker trots op Nederland. Hoewel, als je eerlijk bent, is dat chauvinisme meestal wel erg lokaal. Zo was ik de laatste jaren in s lands hoofdstad gewend geraakt aan mensen die al rode vlekken in de nek krij-gen als ze buiten de ring A10 komen. En kon ik er alleen heimelijk fier op zijn Eindhovenaar van geboorte te zijn. Als een Judas verhulde ik dat mijn kribbe in Woensel-West stond. Het enige goede dat jarenlang uit Eindhoven kon komen is immers Theo Maassen. But the times they are changing. Trots is een opportunistische emotie. Dus spreek ik over de Effenaar, de Witte Vrouw en het Van Abbe alsof ik deze cultuurtempels zelf heb gebouwd. En niet alleen is PSV wederom landskampioen geworden, ook de plek waar ik als jongetje speelde is tot pracht-wijk uitgeroepen. En dat betekent niet alleen lekker veel aandacht in de politiek, maar sinds kort ook kunst in overvloed. Want kunst is het panacee voor elk stedelijk ongenoegen. Middelmatige kunstenaars zijn de hoeren van het integraal overheidsbeleid. Dankzij een of ander boek zijn ze de afgelopen jaren gebruikt om vervallen industriegebieden tot bloei te brengen. Onder het mom van de culturele industrie zijn hordes fabriekshallen omgebouwd tot culturele bedrijfsverzamelgebouwen. En dat veel van de autonoom kunstenaars daar al weer verdreven zijn is een kwestie van marktwerking, de huur moet immers ook betaald.
Gelukkig bewijst Colins toolkit in dit nummer van MMNieuws dat zij kunnen fungeren als de broedkippen van creatieve hotspots. Dus kunnen de autonomen nu terecht bij mijn moeder om de hoek, om het wijkcentrum op te pimpen. Een eervolle en prestigieuze klus na jaren studie? Ach, het is maar hoe je het bekijkt. Er zijn immers kunstenaars in overvloed. Elk jaar verlaten weer ladingen jongelingen de academies om ons te verblijden met hun creatieve competenties. En met die landelijke overproductie werkt het toch net iets anders dan met de bergen tomaten voor de Europese markt. Voor hen geen tractorwielen. Hun oorspronkelijkheid vermalen we in Vogelaars prachtwijken. Lekker aan de slag onder het mom van creatief ondernemerschap, inspelen op de markt en zo.
Met dat verhaal over die ondernemende kunstenaars in Woensel West op zak kwam ik weer eens thuis. Thuis is immers niet waar je zelf, maar waar je moeder woont. Zij ging kort daarna op mijn aanraden vol goede moed naar die kunstenaars in T+Huis. En keerde met lege handen weer terug. Ze vond het allemaal erg apart, maar vond tussen alle virtuele en geniale kunst jammer genoeg geen zigeunerjongen met traan voor boven de bank. Voor haar vraag geen aanbod.
