Hoe anders is dat nu. Het onderbrengen en begeleiden van stagiaires (van vooral HBO-studenten) is verworden tot de hel op aarde. De opleidingen zijn bureacratische molochen geworden, met voorgeprogrammeerde leerdoelen, gekortwiekte leraren en pennenlikkende stagebegeleiders. Uitgebreide rapporten, visitaties, curricula en internationale normen hebben het leersysteem volledig in de greep gekregen. De ‘competentie-ziekte’ slaat wild om zich heen. Alles is verworden tot het afwerken van lijstjes en matrixen. Niemand durft nog zelf na te denken. Directies dicteren een monomaan, door angst overheerst systeem, dat volledig in de ban is van geld en schaalvergroting. Leerlingen, lectoren, leraren en professoren zijn verworden tot getallen die andere getallen veroorzaken. In dit systeem is een stageplek een verplichte oefening geworden die SMART moeten worden afgerekend. De bureaucratie van het onderwijs wordt geïnjecteerd in je eigen organisatie middels allerhande regels en prefab opdrachtformuleringen. De zogenaamde competenties die moeten behaald of de verplichte zinloze onderzoekjes die moeten worden gedaan staan een vruchtbaar leerproces volledig in de weg, omdat ze contraproductief zijn en de uitkomsten praktisch ontoepasbaar. Nu begrijpen we best dat er niet alleen maar gelummeld kan worden en dat we elkaar niet rozig in de ogen moeten staren, maar de verhoudingen zijn volledig zoek. Gesprekken en onderhandelingen zijn niet of beperkt mogelijk. Starre stagebegeleiders staan op hun strepen. Daarbovenop komt nog eens de volledige voorspelbaarheid van de uitkomsten van de onderzoeken (die altijd te kort duren, te weinig diepgang hebben en waar er dus al tien van in de la liggen). En over de belabberde basiskennis van de leerlingen als het gaat om taal en rekenen zullen we het dan maar even niet hebben (hoeveel lui krijgen we niet over de vloer die niet eens een fatsoenlijk spreadsheetje in elkaar kunnen draaien met doorrekenmodellen). Wat is er toch gebeurd met het ouderwetse kijkje in de keuken, het meelopen en het proeven van de werkelijkheid? Waarom kunnen we niet meer normaal doen? ‘Stuur maar een berichtje met omschrijving naar onze stagevacature-site’, is de standaardreactie van mensen die ik ontmoet uit het onderwijs, als ik klaag over de gang van zaken. ‘NEE’ roep ik dan: ‘ik wil met jou praten en jij moet iemand zoeken die mijn organisatie past of liefst iets toevoegt’.
Ik wil – kortom – de oude stagiairs terug en anders blijven ze maar weg. Dan rotten ze maar in de krochten van de opleidingen. Dan wordt hun vroegrijpe, zachte vlees maar opgesoupeerd door de directies en de raden van bestuur en die zoeken dan maar uit hoe ze aan hun broodnodige ‘vlieguren’ komen. Ik wil me niet langer laten gebruiken door de volledig op geld gerichte fusiemonsters die alle feeling met de realiteit hebben verloren. Of zoals ik laatst tegen een potentiële kandidate zei: jou wil ik wel, maar alleen als je de school thuis kan laten en ik niet met je stagebegeleider en de regeltjes wordt geconfronteerd. (nooit meer iets van gehoord, natuurlijk).
