Erg vrolijk word je niet van dit nummer van MMNieuws. HRM is binnen de culturele en creatieve sector blijkbaar niet iets waar veel leidinggevenden warm voor lopen. Tsja, dat is niet zo gek in deze vreemde hoek van de economie, waarin het gros van de bedrijven elk maar een handje vol werknemers telt. Maar het is weer wel van de zotte dat veel hoger geschoolden zich er het schompes werken zonder daarvoor goed betaald te krijgen. Hoe kan dat nou eigenlijk? Dan zoek je toch een ander vak? Met traditionele visies op personeelsbeleid kom je blijkbaar niet ver in een klein podium of een streekmuseum. Dat hebben alle auteurs in dit nummer wel door. Maar wat dan wel?
Ik heb de voorgaande pagina’s eens doorgebladerd op zoek naar dat strootje om me als cultuurmanager aan vast te klampen. Onze hooggeëerde vriend Noordman stelt in zijn bijdrage voor om alle personeelsprobleempjes te verzamelen in een grote database, dan kunnen we er nog eens lekker op studeren. Kraaijeveld schat zijn gehoor wat anders in en trekt een klassiek studieboekje personeelsbeleid open. Mmmh. Pas bij cultureel ondernemer Hagoort word ik vrolijk. Human Resource Management is uit de tijd stelt hij, het draait om talent en daar ben ik het geloof ik wel mee eens.
Het is al weer meer dan een eeuw geleden dat Frederick Taylor de eerste was die op een wetenschappelijke manier naar het verschijnsel arbeid keek. Hij werkte in de industrie en kwam op het lumineuze idee om werkzaamheden op te delen in kleine brokjes werk, om die vervolgens over verschillende arbeiders te verdelen. Samen met de opkomst van de stoommachine legde dat de basis voor de industriële revolutie. De managers in die fabrieken hadden na enige tijd wel door dat het niet handig was om werknemers als maar uit te buiten. Als je een beetje voor ze zorgde deden ze meer hun best en kon je meer verdienen.
Toen ik een Eindhovense kleine jongen was keek ik met jaloezie naar de vaders die het Philips bastion waren binnen gedrongen. Zij hadden het goed voor elkaar. Met een eigen succesvolle sportclub, een eigen winkel, een huis en zelfs pennen en schrijfblokken van de baas. Maar goed, dat is allemaal verleden tijd. Philips is efficiënter geworden en verplaatste het gros van de productie naar het buitenland. In Eindhoven draait het nu om creatief talent. In de culturele sector ook, maar met een belangrijk verschil. Personeelsbeleid is een ondergeschoven kindje. Organisaties hebben namelijk over het algemeen geen cent te makken. Ja, op een enkel bureaucratisch instituut en Paul de Leeuw in omroepland na misschien. Maar op de meeste plekken proberen ze met een paar centen, een halve man en een paardenkop topkunst te maken of tonen. Terwijl het vaak capabele en weldenkende mensen zijn. Hoe kan dat nou eigenlijk? Is het die alles verzengende liefde voor de kunst, die illusie dat je deel uit mag maken van het hogere en het idee dat jouw talent daaraan een zinvolle bijdrage levert? Zoiets moet het wel zijn. En probeer dat dan maar eens te managen. Dan draait het uiteraard om meer dan beloningen en procedures, dan draait het om leiderschap en het talent om teamspirit te creëren. Of sterker nog, het draait om het talent van de leider om eenieders talent in de organisatie te ontdekken. Dat valt nog niet mee, dus mag ik een cursusje hierover van u mijnheer Hagoort?
