Beste Eymert,
Hier mijn keuze uit het Amsterdamse straatbeeld, eind november. Deze drie affiches zijn voor mij verbonden door het thema
conventie. Zon poster als die voor Winterdansen zal geen prestigieuze prijzen winnen. Daarvoor is ie te conventioneel. Maar dat is tegelijk de kracht ervan: een hoog wysiwyg-gehalte. What you see is what you get. Uit het zorgvuldige maar allesbehalve hemelbestormende ontwerp spreekt voor mij precies het gevoel dat bij de voorstelling hoort.
Het intrigerende aan Een huis vol stemmen van Orkater/ Theatermuseum is juist het feit dat er met vormconventies wordt gespeeld, die op het eerste gezicht niets met theater te maken hebben. Maar wel alles met het begrip huis. Een geslaagd ontwerp: de platte vormtaal van de bekende ja/nee-sticker maakt zo nieuwsgierig dat je als het ware de brievenbus wordt ingezogen.
De grote prijs van NL slaat de plank mis. De strakke opzet mist elke verwijzing naar popmuziek. Het lijkt een plaatje voor en door industrieel ontwerpers. Iemand uit de doelgroep die het begrip Grote Prijs niet kent, zal hier volledig overheen kijken. Een domme vorm van onconventionaliteit, vind ik. RH
Beste Rolf,
Propaganda mooi ouderwets woord uit politiek sectarische tijden van culturele instellingen kun je doorgaans herkennen aan een aantal vaste kenmerken. Zoals het simpele gegeven dat van het gepropageerde culturele aanbod vaak nog geen plaatjes beschikbaar zijn op het moment dat de poster wordt gemaakt.
Een tweede kenmerk is de primaire mediumkeuze (outdoor posters,
in de culturele wereld liever affiches genoemd) en daarmee de plaats van het medium: driehoeksborden, achterzijde mupis en informele circuits (theaters, cafs). De verklaring hiervoor is nog eenvoudiger: door gebrek aan middelen wordt voor het goedkoopste, en relatief meest doeltreffende medium gekozen. Overigens zijn deze media daardoor van onschatbare waarde voor culturele instellingen, en zou de overheid op dit punt meer faciliteiten moeten creren.
Een derde kenmerk zie ik in het verschijnsel dat posters van culturele instellingen op het eerste gezicht zelden duidelijk maken wat men te bieden heeft: je moet vaak door een teveel aan (vooral tekstuele en symbolische) informatie graven om te vinden waar het nu eigenlijk om gaat.
Bij de drie affiches die je me zond, is het eerste kenmerk van toepassing op twee van de drie. Dat het om respectievelijk Orkater (is voor mij het meest bekende begrip op de poster) en popmuziek (is de kern van de aanbieding) gaat, is kennelijk van secundair belang. Ik moet dus Orkater als klein afzendertje vinden en appreciren, en de Grote Prijs reeds kennen om als potentieel belangstellende door deze affiches in beweging gebracht te worden.
Aangenomen dat de posters op de bekende plaatsen hangen, ben ik daarmee meteen bij het derde kenmerk aangekomen: Orkater en de Grote Prijs vertellen eigenlijk in het geheel niet wat ze de vluchtige voorbijganger te bieden hebben. Deze twee affiches leiden niet tot bekendheid van het gebodene, werken vaag positionerend en zullen hooguit de eigen enge parochie in actie brengen. Mag dat nog wel van onze vlotte staatssecretaris van cultuur, die zo goed weet hoe je cultuur moet laten lopen?
Van een geheel ander gehalte is de Winterdans poster. Minder grafisch, beeld en belettering maken duidelijk dat het om dans gaat, en dat in een enigszins witwinterse sfeer. Als zodanig is dit affiche minder cultureel, maar commercieel doeltreffender; hier wordt kennelijk gepoogd een breder publiek te bereiken.
Wil dat zeggen dat ik Winterdans ook de beste poster vind? En daarmee ook de mooiste? Wel de beste in de zin van commercialiteit, maar verder absoluut de lelijkste, waardoor voor mij de kwalitatieve geloofwaardigheid van het gebodene onder druk komt te staan.
Grote Prijs is vlees-noch-vis: onduidelijk, lelijk en gespeend van de creatieve dynamiek die dit pop-evenement hoort te hebben. Orkater is voor mij de beste, in ieder geval de meest positionerende, al hadden afzender en aanbod (een voorstelling in een museum? denkt de leek) veel duidelijker moeten zijn. Jammer dat niet iedereen Anthon Beeke kan betalen. EvM
Beste Eymert,
Als iedereen Anthon Beeke kon betalen, was iedereen rijk. Dat zou mooi zijn. Aan de andere kant: Anthon heeft ook maar twee handen en n hoofd en ook voor het overige zou ik zijn goddelijkheid willen relativeren. Ik herinner me Beeke-posters die vooral de persoonlijke obsessies van de maker overbrengen. Ook een vorm van vaag positioneren, denk ik dan.
Maar eigenlijk komen we tot dezelfde conclusie. Grappig dat ook jij in de aloude discussie goed versus mooi uiteindelijk, weliswaar met kanttekeningen, voor mooi kiest. Al vind ik je redenering rond Winterdansen wat moeizaam. De kwalitatieve geloofwaardigheid van de voorstelling heeft mijns inziens totaal niet te lijden onder de poster.
Onbijzonderheid maakt per definitie de dienst uit. Zonder pap geen krenten, zoiets. En als onze vlotte staatsscecretaris meer faciliteiten zou creren voor affichering, komen er meer krenten op straat maar vooral: ng meer pap. RH
Volgende maand corresponderen ze verder.
