Beste Eymert,
Een Jurk met rugnummer 13. Dat was dan de Hollandse inzending voor het Eurovisie Songfestival. De Jurk heeft het niet gered. De Jurk was groot en opende zich na korte tijd om twee dansers te bevrijden, die zichzelf later op hun beurt van hun glimbloesjes ontdeden: triomf van de vrijheid. Vrijheid geef je door, dus je kunt best een onbeschrijflijk abominabel deuntje naar het Songfestival afvaardigen, geschreven door twee marginale zeventigerjarendiscotypes, als de feel maar goed zit. En De Jurk natuurlijk.
Ook dit stukje gaat weer over vorm en inhoud het onderwerp dwingt tot aanhalingstekens en ik zal er snel een positieve draai aan geven.
Namelijk: wat is het toch fijn om te merken dat image niet altijd alles is. Denk aan Nina Brink, denk aan Linda Wagenmakers.
Na Christopher Reeve (arme man) ontelbare keren One day… te hebben horen hijgen wist ik: nooit van mn leven ook maar n aandeeltje World Online. Na Linda Wagenmakers te hebben gezien in een flitsende backstage reportage die net voor het Festival op tv was, onophoudelijk vergezeld door een vrij enge man met blauwe brillenglazen, dacht ik: waar is men hier mee bezig? Nou, met De Jurk dus; die man was De Ontwerper. En met de danspasjes en of die bloesjes nou wel of niet uit moesten. Niks over het liedje, de zang, het orkest(bandje), de inhoud zeg maar. En iedereen vol toppy
spirit, want dat is ongelfelijk belangrijk: dat je erin gelft. Nederland was er al ingetuind (Dit jaar gaan we winnen! tetterden de spotjes rond het zogenaamde Nationale Songfestival), nu de rest van de wereld nog. Dus niet.
Een deukje in Lindas carrire. Die wordt iets minder snel rijk. Het einde van de carrire van Nina Brink. Die is wel heel rijk en dus slimmer.
Nina en Linda: bedankt voor het lesje. Want nou weten we weer wat we al wisten: dat een beetje saus best lekker kan zijn, maar dat het ons toch gaat om het vlees eronder. Een goede lap behoeft geen saus!
Rolf Hermsen
Beste Rolf,
Dit keer kennelijk geen culturele posters waarover we samen mogen oordelen. Ik had er nog wel zo veel aardige gezien: onder meer in Rotterdam die van de Kunsthal van Overal is Duckstad. Heel creatief en cultureel natuurlijk, maar met een boodschap die volstrekt aan mij voorbij ging. Het zal wel een tentoonstelling zijn, maar waar gaat die in hemelsnaam over? Of het zou moeten slaan op de bijna karikaturale manier waarop onze voornamelijk stedelijke economie tegenwoordig draait: iedere onbenul die een scheet laat, schijnt onmiddellijk moeiteloos binnen te lopen, en nog sneller beroemd te zijn. Ik gun iedereen natuurlijk het zijne/ hare, maar met dat materile narcisme moet het toch ns afgelopen zijn.
Wie is Nina Brink eigenlijk ?
Had die niet iets met Nina en Frederik te maken? Brink ? Heette een RvB-lid van de ABN-AMRO Bank niet Brink of i.d. ? De naam rings a bell, maar ik kan me er qua vorm noch inhoud iets bij voorstellen. Kijk, World Online ken ik natuurlijk wel dat is volgens mij de naam van de scheepvaartmaatschappij van de Titanic.
En dan die Linda Wagenmakers ? Nooit van gehoord en evenmin gezien, laat staan ontmoet. Of begrijp ik van je dat ze iets met televisie te maken heeft? Ik kijk nooit televisie, dus daardoor zal het wel komen.
En overigens: deze rubriek gaat toch over uitingen van cultuur? Ik ben zo arrogant te denken dat als die dames enig cultureel niveau hadden gehad, ik ze van naam of van een poster wel had gekend.
Ooit zei (als ik me niet vergis) de onvergetelijke Theo Koomen tijdens een zinderende etappe van de Tour de France, toen hem werd gemeld dat een groot Frans politicus was overleden: Namen heb ik niets aan, nummers moet ik hebben! Ik ben het roerend met hem eens: Namen heb ik niets aan, posters moet ik hebben! De volgende keer beter.
Groet, Eymert.
Volgende maand corresponderen ze verder
