Beste Rolf,
Dat is een bizar magazine dat je me opstuurt vanuit je vakantieadres in Itali!!! UNA STORIA ITALIANA staat in grote letters over de cover die verder een blokkenpatroon van fotootjes bevat. Wat een presentje!!!
Een 126 paginas dikke glossy over de persoon Berlusconi die al bladerend steeds meer een personage wordt in een beeldroman. Honderdtwintig fotos tel ik van de man. Waaronder zestien fotos te midden van Zijn Familie, vierentwintig fotos in een woud van microfoons en negenentwintig portretten onder een wolk van rood-groene partijvlaggen: Forza Italia. De resterende fotos tonen Berlusconi in het gezelschap van bekende mannen als Silvester Stallone, de Paus, Boris Jeltsin, Bill Clinton, Ruud Gullit, Mitterand, de Dalai Lama, Blair en Margaret Thatcher. Het dient allemaal n doel: Familie, microfoons, vlaggen en big men, er wordt een royalty-effect gecreerd. Microfoon, vlag en de hand van Gullit: de tekenen van hedendaags koningschap. Vat ik het goed samen?
Wat op opvallende wijze ontbreekt, zijn demagogische fotos met niet-eigen kinderen. Dat zou voor Berlusconi kunnen pleiten, als het mij daarmee maar niet het gevoel had gegeven dat voor hem de wereld niet groter hoeft te zijn dan Hem en de Zijnen.
Zijn volk bestaat niet uit levende mensen. De vele microfoonshots verbeelden voor mij de anonimiteit en eenvormigheid van Zijn toehoorders die zo neutraal zijn dat je je er als lezer/bladeraar wel onder moet scharen: Als ik dan geen familie of beroemdheid ben, dan zal ik mij tot microfoon transformeren, n groot luisterorganisme. Zo zijn Zijn onderdanen wezens van louter oog en oor, naadloos geplugd aan beeldbuis, tijdschrift en fotorealiteit.
Hoe is dit papieren object in Itali verspreid? Er staat geen prijs op de cover dus ik krijg het gevoel dat het huis aan huis in alle brievenbussen is gestopt. In Itali kennen ze vast geen milieuvriendelijke NEE/NEE dan wel NEE/JA stickers. Weerloze brievenbussen hebben dit drukwerk toegediend gekregen als psychiatrische patinten hun medicijnen in een horrorfilm. Of overdrijf ik nu een beetje?
Met groet van
Esther
Beste Esther,
De grootste cultuur-en-leisure-manager van Europa mag natuurlijk niet ontbreken in MMNieuws. Succesvol politicus is hij ook. Er wordt beweerd dat hij zijn verkiezingsoverwinning voor een groot deel te danken heeft aan murwe Italianen, zonder enig vertrouwen in de politiek, bij wie de angst is aangewakkerd dat zonder Silvio B. aan het roer laagdrempelig vertier en hoogopgestoken tieten wel eens van het tv-scherm zouden kunnen verdwijnen. Wat dat betreft is de huidige Italiaanse premier een echte man van het volk, een moderne SRV-man, de huisleverancier van dagelijkse kost.
Net als jij ervaar ik vooral onwerkelijkheid bij het zien van de ene na de andere benutte photo opportunity. Deze man moet jaren kiekjes aan het sparen zijn geweest, met vooruitziende blik naar dat ene moment dat hij ze in hun overdonderende veelheid kon tonen en gebruiken. Zijn eerdere premierschapje van zeven maanden heeft bij nader inzien een duidelijk nut gehad.
Er was geschoktheid in de EU toen hij de verkiezingen won, maar tot een boycot wilde de Unie niet overgaan, na de Haider-blamage. Jammer dat niemand heeft gedacht aan een foto-boycot: natuurlijk mag u gewoon meedoen meneer B., alleen willen we niet met u op de kiek. Zo tref je dit mediabeest pas goed in het hart. Maar ja, dan komen die andere leiders ook minder in beeld en dat is natuurlijk niet de bedoeling.
UNA STORIA ITALIANA heeft een blijvende waarde. De verkiezingen zijn allang geweest en gewonnen, maar deze rijk gellustreerde hagiografie is voorlopig nog niet uit-geput als object van studie naar (onder meer) culturele verschillen. De nadruk van de welgekozen titel ligt wat mij betreft op ITALIANA: een soortgelijke publicatie is in Nederland onvoorstelbaar. En als iemand het ene land overwint met publiciteitsmiddelen die er in een ander land voor zouden zorgen dat hij zichzelf voorgoed belachelijk en onmogelijk maakte, dan zijn er dus binnen Europa geen kleine, maar gigantische culturele verschillen tussen volkeren. We betalen elkaar
straks met dezelfde lelijke muntjes en flappen, maar dat wil niet zeggen dat we zelfs maar op weg zijn n volk te worden. Als cosmetica is de euro een slecht product, vrees ik.
Dit papieren object, dit fotorealistische kunst-, wat zeg ik, meesterwerk, is inderdaad gratis verspreid in Itali. Niet helemaal huis aan huis, want notoire linksen zijn overgeslagen. Zoals de eigenaar van mijn vakantieverblijf. Tot zijn spijt, want hij kon wel wat wc-papier gebruiken.
Ciao,
Rolf
