Festivals en evenementen gaan gelijk op met te veel drukte. Sail Amsterdam heb ik meer dan 15 jaar geleden voor het laatst bezocht. Tot voor kort een fanatiek Koninginnedagbezoeker in Amsterdam, zoek ik nu met vrienden de marges in de stad op om toch een caf aan te doen en naar muziek te luisteren. Aan voetbalwedstrijden waag ik me al helemaal niet meer, en ik ben dr waar de Gay Parade niet is. Trouw bezoeker van het North Sea Jazzfestival, maar met het uitsterven van de groten der jazz gaat merkwaardigerwijs een toename van het aantal bezoekers gepaard die mij afschrikt. Daardoor vorig jaar Dave Brubeck gemist. Hoe dan ook, steeds meer hou ik me verre van vrijetijdsdrukte en weiger stelselmatig aan te sluiten bij een rij wachtenden. Kortom, festivals en evenementen gaan doorgaans aan mij voorbij.
Maar gezien de bezoekersaantallen ben ik daarin een van de weinigen. Ik denk dan ook dat die mooie zin uit het Journaal en de constatering met betrekking tot het North Sea exemplarisch zijn voor de ontwikkeling dat het niet zozeer gaat om wat er te doen is, als wel om als er maar iets te doen is. Zo ook de hype rond het overlijden van de Pontifex Maximus. Waar in de westerse wereld kerken leegstromen en secularisatie in opgang is, is het onbegrijpelijk dat diezelfde wereld massaal rouwt om het heengaan van de paus. Het is niet anders te verklaren dan dat er simpelweg iets gebeurt. We kunnen in dit verband rustig spreken van het festivaliseren van de dood van Karol Woytila.
De rol van de media hierin is evident. In de prachtige film Bowling for Columbine wijt Michael Moore het buitenproportionele aantal en totaal onzinnige moorden op jonge mensen niet alleen aan de sterke lobby voor eigen wapenbezit, maar ook aan de stelselmatige en demagogische wijze waarop de media blanke Amerikanen angst aanjagen. Elke aanrijding, dronkelap, beroving wordt als event op de lokale televisie getoond. Festivalisering van de angst? En misschien is dat wel de verklaring voor de toenemende drukte bij festivals en evenementen: buitenproportionele media-aandacht voor relatief onzinnige fenomenen. We slikken het allemaal als zoete koek.
Natuurlijk zijn er leuke dingen. Die kenmerken zich door kleinschaligheid en marginale media-aandacht. Tot voor kort nog nooit in Leuven geweest en vrijwel direct op die stad verliefd geworden. Kleinschaligheid en hoogstens geschal van een gedempte trompet zijn daaraan debet. De stad is geprgt (een betekenisvolle vertaling van dit toepasselijke werkwoord ken ik niet) door universitaire en religieuze gebouwen, moderne bewoners en genteresseerde toeristen. Ben bevangen door Het Laatste Avondmaal van Dirk Bouts in de Sint Pieterskerk. Het Groot Begijnhof, een ontroerend mooie plek. De pleinen, mooie ruimten met stedelijke activiteiten. Het openbare interieur nodigt uit door mooie panden, uitstekende service en heerlijke bieren. Leuven is een altijddurend evenement. Een evenement n dit evenement is het gedenken van het feit dat tien jaar geleden pater Damiaan zalig is verklaard. De stoffelijke resten van de man die zijn leven wijdde aan de melaatsen van Hawa liggen begraven in Leuven. De paus zou in 94 naar Belgi komen om Damiaan zalig te verklaren. Helaas brak hij zijn heup en moest het feest een jaar worden uitgesteld. Dat feest wordt dit jaar nog eens dunnetjes overgedaan met tentoonstellingen, missen en disputen.
Een evenement dat bij de stad hoort, een stad die bij het evenement hoort. Leuven: het katholieke Oxford aan de Dijle.
