Kies een richting
Eigenlijk mag een sessie van Playground volgens Kahmann geen masterclass heten: het programma omvat immers een zelf samengestelde serie workshops waaraan geen vaste methode ten grondslag ligt. Het programma is de resultante van Kahmanns passie en gevoel, vermeerderd met zijn ervaring als galeriehouder en uitgever. Zo vond ook de selectie van de deelnemers aan Playground plaats: ‘Het maakt me niet uit of ze heel jong zijn of dat ze al een aantal jaren bezig zijn. De enige voorwaarde is: overduidelijk talent.’
Volgens Kahmann is het een grote misvatting te denken dat het maken van goede foto’s je tot een goede fotograaf maakt. Dat misverstand leeft overigens ook onder fotografen. Kahmann: ‘Bijna iedereen denkt dat als je een goede foto maakt, en je drukt die levensgroot af, en je krijgt complimenten en je verkoopt dan ook nog eens een foto, dat je dan in een galerie kunt komen te hangen.’ Uit ervaring weet hij dat er meer bij komt kijken. Voor Playground heeft hij daarom een achttal criteria geformuleerd waaraan je volgens Kahmann Gallery moet voldoen om in de kunstwereld potentie te hebben.
Verreweg de belangrijkste ervan is het kiezen van een richting. Pas als je dat hebt gedaan, kun je werken aan een oeuvre, dat in het begin overigens niet heel uitgebreid hoeft te zijn. Kahmann: ‘Veel fotografen denken dat ze vooral veel moeten laten zien. Maar de kunstwereld denkt juist andersom, die wil niet veel zien, die wil een focus zien.’De enige missie van een beginnend fotograaf moet zijn om zich in het brein van een verzamelaar, curator of galeriehouder te nestelen. Daarom wil Kahmann dat fotografen in de eerste plaats hun eigen stijl uitdiepen waarmee ze verder kunnen werken. ‘Je moet het haakje vinden waardoor mensen zich je herinneren’, stelt hij, ‘begin met één vorm en wordt daar goed in, dat is de allerbelangrijkste stap.’
Passie en personality
Een aantal deelnemers van Playground is ooit bij Kahmann Gallery binnengelopen met de mededeling ‘ik wil hier wel een expositie hebben’. De galerie krijgt wekelijks een tiental aanmeldingen van talenten. Maar dat betekent niet dat al deze talenten ook uitgenodigd worden. ‘We kunnen inmiddels wel vijf masterclasses vullen, en zijn nu ook al een shortlist aan het maken voor een volgende serie. Of iemand in aanmerking komt, beoordelen we vooral op gevoel – we hebben inmiddels veel kijk- en belevingservaring.’
Talent alleen is voor deelname aan Playground geen doorslaggevende factor – je moet meer in huis hebben. Kahmann Gallery stelt zich de vraag of iemand de potentie heeft om in die kunstwereld op langere termijn een rol te gaan spelen. Dat begint met het hebben van een klein oeuvre, maar daarnaast speelt een persoonlijk aspect mee. Kahmann: ‘Iedereen die meedoet kennen we goed, we hebben er meerdere gesprekken mee gehad en kennen hun werk. Het zijn stuk voor stuk gedreven fotografen. Passie is een sine qua non, personality ook.’
Het fotografische talent dat aan Playground meedoet, betaalt daar niets voor: ze krijgen de masterclasses van Kahmann Gallery geheel kosteloos aangeboden. Toch zit er ook eigenbelang bij: de galerie hoopt een of twee talenten versneld op te kweken die zich aan de galerie kunnen binden. Is Kahmann de enige galerie die op deze wijze talenten scout? ‘Ik weet niet of ik de eerste ben, maar ik ken geen galeries die dit op deze wijze doen. Ik kan me voorstellen dat dit in Amerika wel zo gebeurt. Maar het vreet tijd en energie. Ik ben een dag per maand met de workshops bezig, en je moet je ook een dag voorbereiden. Daarnaast ondernemen we ook nog gezamenlijke activiteiten, we gaan bijvoorbeeld naar Paris Photo en andere fotografiebeurzen.’
Een kijkje achter het werk
Kahmann hamert bij Playground op positionering, een aspect dat enerzijds te maken heeft met signatuur, maar anderzijds met presentatie. Je moet, ook als fotograaf, een duidelijk verhaal over jezelf kunnen vertellen: waar kom je vandaan, met wie heb je gewerkt, wie heb je geassisteerd? Kahmann: ‘Je kopers willen weten wie je bent. Ze willen zien wie er achter het werk zit. Hoe meer een koper over je weet, hoe interessanter je voor hem bent’. Daarom laat hij alle fotografen die in zijn stal zitten een cv schrijven, iets wat de meeste overigens opvallend veel moeite kost.
Daarnaast helpt hij hen met het genereren van publicaties en fondsen: artikelen in tijdschriften, hun presentatie op hun eigen website en het uitgeven van fotoboeken. Met name dat laatste is belangrijk: je verwerft je er als fotograaf een zekere statuur mee. Veel fotografen geven dan ook boeken uit in eigen beheer, soms gesteund met wat kleine sponsoringbijdragen. En soms zijn er collectioneurs die mee willen helpen aan een publicatie, in ruil voor een stapeltje boeken of een serie prints.
Playground eindigt in een groepsexpositie, in de zomer van 2011. Iedere fotograaf presenteert zich dan met een kleine serie foto’s. Kahmann: ‘Ik heb nu nog geen idee wat daar uitkomt, maar het zijn stuk voor stuk getalenteerde fotografen. Ik ga ze dus niet vertellen hoe ze moeten fotograferen, daarop zijn ze al geselecteerd. Waar het nu om gaat is dat ze zich leren presenteren en profileren. Ik denk dat mijn communicatieachtergrond bij Playground een belangrijke rol speelt: je moet je boodschap duidelijk naar voren brengen bij de juiste doelgroep. In feite wil ik van alle deelnemers aantrekkelijke merken maken.’
