Namens ICKamsterdam opende Henk Danner met te zeggen dat de Gettogethers georganiseerd worden om een stem te geven aan de danswereld. Volgens ICK is de dans niet genoeg zichtbaar binnen de huidige discussie over de bezuinigingen. Tijdens eerdere bij-eenkomsten werd het veld geïnformeerd. Artistiek leiders, choreografen, dansers en beleidsadviseurs gaven hun visie op de nabije toekomst van de dans en vroegen zich af hoe te handelen in het licht van de naderende bezuinigingen. Na afloop van Gettogether#4 op 16 januari
MAYBE stelt de vorming van een zestal danscentra voor, waarbinnen de functies van podium, productiehuis en gezelschap zijn samengevoegd. Het plan heeft verschillende opvallende uitkomsten: 1) productie en presentatie samenbrengen, 2) onderzoek waarborgen, 3) gedwongen winkelnering: je moet bij of via een centrum opereren, 4) educatie, participatie en de uitwisseling met opleidingen krijgen speciale aandacht en 5) choreografen hebben als associates een stem in en verantwoordelijkheid voor het beleid van het centrum.
Volkskrant-correspondent en voormalig danscriticus Ariejan Korteweg interviewde als opmaat naar het debat DJ Kareem Raïhani (ex-danser), Bert Janmaat (ex-Amsterdamse Kunstraad) en Harijono Roebana (choreograaf en gezelschapsleider) over wat zij van het plan vonden. De interviews gaven een mooi beeld van uiteenlopende perspectieven op de praktijk van de Nederlandse dans.
Tijdens het debat onder leiding van Riemer Knoop (Gordion) en Ariejan Korteweg bespraken verschillende spelers uit het dansveld aspecten van het plan. Naast Feingold, Nannen, Schneider, Boic en Janmaat kwamen Ruud Nederveen (ex-D.O.D.), Nan van Houte (TIN), Samuel Wuersten (Codarts, Holland Dance Festival), Leo Spreksel (Korzo, Cadance), Peggy Olislaegers (Nederlandse Dansdagen) en Annemieke Keurentjes (Holland Festival) aan het woord.Op de vraag van Riemer Knoop wat nu eigenlijk het probleem is van de danssector (‘u scoort bepaald niet hoog qua publieks-cijfers en zichtbaarheid’), bleek het antwoord redelijk overzichtelijk: er is te weinig publiek en er wordt niet goed en niet genoeg gecommuniceerd, noch met het publiek, noch met de politiek. Hierdoor is een gebrek aan maatschappelijk draagvlak ontstaan voor dans en andere kunsten.
Wat betreft MAYBE maakten vele sprekers een onderscheid tussen de precieze inrichting van de danscentra (eenvormigheid werd gevreesd) en de noodzakelijke vraag of de dans-wereld überhaupt een verregaande samenwerking in centra wil aangaan. Ook tijdens de discussie bleek het belang van een door kunstenaars en podia gedeelde verantwoordelijkheid richting publiek. Hier kwam niet alleen het verschil tussen educatie en participatie aan de orde, maar verschenen ook de marketeers in beeld. MAYBE stelt immers voor om de verschillende centra te verbinden met één marketing team, dat de Nederlandse dans opnieuw nationaal en internationaal op de kaart zet. Alles dient gericht te worden op het bewerkstelligen van een dynamische interactie, engagement en betrokkenheid tussen kunstenaars, publiek en samenleving.Opnieuw bleek dat lang niet iedereen zich kan voorstellen wat een (voor alle overheden tezamen) geschatte korting op het podium-kunstenveld van 50% gaat aanrichten. Waar de een het centrum ziet als een poging om binnen de kaalslag te redden wat er te redden valt, en een ander er een mogelijkheid in ziet om een vastgeroest bestel op te schudden, zijn er ook nog steeds mensen in het dansveld die vinden dat meedenken geen zin heeft. Waarop Ariejan Korteweg verzuchtte: ‘Maar willen jullie dan liever wachten tot de raden besluiten waar de klappen vallen? Wil men liever een model van bovenaf?’
