The Holy Land Experience (HLE) is een bijbels themapark, tussen Universal Studios en Walt Disney in. Directeur Marv Rosenthal noemt zijn park een museum, maar een museale collectie heeft het eigenlijk niet. Het bestaat vooral uit een verzameling bijbelse gebouwen: de tempel van Herodus, het graf van Christus, een straat in Jeruzalem en de heilige tabernakel. Rosenthal verwacht jaarlijks 600.000 bezoekers te ontvangen. In een stad waar per jaar 45 miljoen toeristen komen, is dat een bescheiden doelstelling.
Het themapark is geen pretpark en ook geen museum; het bezoek bestaat uit het volgen van shows die tegen een bijbels decor worden opgevoerd. Het meest opvallende gebouw is de tempel van Herodus. Een groots wit met gouden complex, met brede ruime trappen en een ommuurd plein, waar jonge evangelische muzikanten ieder uur een musical opvoeren. In het gebouw is een filmzaal waar op gezette tijden een korte film over de overheersing van de Romeinen wordt vertoond. Vanuit de tempel loopt de bezoeker naar de Wilderness Tabernacle. In een grote tent wordt een multimediashow opgevoerd met geluid, licht, rook en geur.
De Holy Land Experience trekt vooral het religieuze Amerikaanse publiek en is, in tegenstelling tot het Bijbels Openluchtmuseum, opgericht met n doel: evangelisering van de bezoekers. Maar wel op een Amerikaanse wijze: door fun. Iedere gast is een Very Important Person, wees er zuinig op, ze betalen immers je salaris, zegt Marv Rosenthal. Bezoekers moeten worden verleid, zodat ze met plezier weer terug komen of op zijn minst anderen vertellen over de onvergetelijke gebeurtenis die in jouw park heeft plaatsgevonden.
In tegenstelling tot veel pretparken, en vooral tot Disney World, was er in HLE veel passief plezier. De bezoeker kan wel kijken, maar niet echt meedoen. Hierdoor ontstaat een grotere afstand en een mindere belevenis.
Jammer is het dat de gebouwen in de HLE slechts decor en sfeer bieden, en geen inhoud. Je vindt er geen ingerichte interieurs of evocatieve opstellingen. Zonder de shows is er dan ook niet veel te zien. Dit in tegenstelling tot het Bijbels Openluchtmuseum waar veel aandacht uitgaat naar educatieve en spectaculaire interieurs. De compactheid van het Amerikaanse park wint het wel van zijn Nederlandse equivalent. De afstanden tussen de attracties zijn zeer gering, zodat de bezoeker continu geprikkeld wordt.
Logistiek hebben de Amerikanen het uitstekend geregeld. De shows sluiten mooi op elkaar aan. In het middaguur is de programmering minder, zodat men een lunch kan gebruiken in het restaurant. Het restaurant klopt helemaal. Alles is in sfeer, van de aankleding tot aan de gerechten. Tegelijkertijd is het natuurlijk mogelijk een burger met cola te eten. Dat is uiteraard een goliathburger. Bediening is vriendelijk, snel en alles is bijzonder schoon. De winkel daarentegen valt tegen. Een groot deel van het assortiment bestaat uit import uit Jeruzalem, maar er zijn weinig souvenirs te koop, hoogstens een met logo bedrukte pet, T-shirt of stropdas.
The Holy Land Experience lift mee met de marketing van Walt Disney en Universal Studios. Rosenthal vertelt dat hij niet adverteert: mond tot mond reclame is voldoende. Vlak na de opening van het themapark kreeg men veel kritiek vanuit de joodse gemeenschap. Door deze kritiek heeft the Holy Land Experience in nieuwsmedia over de hele wereld aandacht gekregen. Dit heeft Rosenthal ongewild een onbetaalbare hoeveelheid reclame opgeleverd.
Het weer, de temperatuur, de gebouwen in het park, de natuurlijke aankleding, de horeca en het personeel zorgen voor het reisgevoel van de bezoeker. De beleveniseconomie in volle gang. Bij het verlaten van het park komt de schok van de werkelijkheid des te harder aan: de parkeerplaats omringd door snelwegen, en billboards die verwijzen naar casinos en Walt Disney.
