www.parallel-life.com

Het zijn de afzonderlijke realiteiten van vastgoedjongens (gemeente of commercieel maakt niet zoveel uit) die geld willen/moeten verdienen;
de overheid die het instrument wil gebruiken om te scoren (met verschillende doelgroepen) en
de creatieve sector (de vrije jongens voorop) die gewoon weinig wil betalen voor veel vierkante meters (en daar meestal ook recht op denkt te hebben).
Deze partijen zijn tot elkaar veroordeeld zoals de katholieken, protestanten, soennieten, sjiiten, zionisten en chareidische joden tot elkaar veroordeeld zijn: allemaal dezelfde god, allemaal ongeveer gelijke boeken van gelijke strekking, maar volledig anders in de uitleg en opvattingen. Zoals Stalin en Lenin het socialisme volledig anders interpreteerden dan (misschien) oorspronkelijk bedoeld door Marx en de zijnen, en zoals ook de getrouwen van Pim in zijn geest elkaar volledig de tent uitramden, zo is het ook aangaande de kwestie van broedplaatsen en creatieve economie. Vooralsnog zonder doden. Maar wat niet is kan nog komen.
Het verschil tussen de werelden uit zich op subtiele manieren. Wie fris voor het eerst in een ruimte stapt met de belanghebbenden bij het culturele broedplaatsenverhaal, zal aangenaam verrast zijn door de bereidwilligheid, de grote (positieve) consensus over het onderwerp en de initile daadkracht. Maar dan begint het langzaam weg te ebben. De n interpreteert creatief net weer iets anders dan de ander. Partij A heeft een kleiner mandaat, partij B heeft meerdere petten, partij C (in dit geval de creatieven) voelt zich miskend en straalt (onbedoeld?) arrogantie uit. Er heerst voornamelijk vertwijfeling. Wat voor de n een succes is, noemt de ander een mislukking. Wat voor Kees aantoonbaar is, is voor Piet op verkeerde gronden. En dan moet alles ook nog eens meetbaar zijn en S.M.A.R.T. gedoelsteld (i.p.v. smart zijnde slim). Daar bovenop komt ook nog de druk van de verwilderde verdonkenen van buitenaf: allemaal verspilde subsidie!
Dat er af en toe successen worden geboekt is meestal niet het gevolg van beleid, maar van mazzel. Dat er een charismatische individu is dat de koppeling wl weet te maken tussen de verschillende partijen, of heel plat: dat het klikt tussen een aantal mensen die elkaar ook hun eigen ruimte gunnen. Want het is een illusie om van een vastgoedjongen te verwachten dat hij sympathie heeft voor vagos die niks willen betalen voor heel veel ruimte om shag in te roken. En als je bijvoorbeeld (beroepshalve of emotioneel) denkt in termen van problemen en oplossingen, is het lastig om dit verhaal veel ruimte, weinig betalen voor jezelf (en dus je achterban) te verkopen als elders in de stad arme sloebers uit hun huis gezet worden. Dan moet je wel een list bedenken of een kronkel in je hoofd construeren om je te vereenzelvigen met de situatie. Je gooit het op city marketing of inkomensspreiding. Je leest eens een boek over dit onderwerp en haalt eruit wat appelleert aan jouw opvattingen en gevoel. Je praat erover met iemand die hetzelfde boek heeft gelezen en die ook zoiets wil, maar hij (of zij) ziet het vooral als economische kans, want toevallig net in New York geweest, waar het ook ooit eens zo heeft gewerkt.
Denken dat je met beleid mensen kunt bewegen zich elders te vestigen is een politiek sociaal wenselijke utopie die helaas nog nooit heeft gewerkt. Zeker op het gebied van de creatieve sector zijn de factoren toeval en emotie te groot (en economie te klein). Per saldo zal het allemaal niet zoveel uitmaken en alleen het fileprobleem vergroten (wonen is immers belangrijker dan werken). Zeker als elke dorpkern van Nederstad op dezelfde doelgroep mikt. Om in de ban van China te blijven: het gras is misschien dan wel groener bij de buren, maar de vraag is: is het geverfd of niet?