ANWB-borden wijzen de weg al vanaf de Waalbrug naar het nieuwe museum Het Valkhof in Nijmegen. Parkeren kan voor, eigenlijk onder de deur in een mooi verlichte parkeergarage. Ook met het openbaar vervoer (bus en trein) is het museum goed bereikbaar. Als een rode loper strekt zich voor Het Valkhof een plein uit, dat het museum met de stad verbindt. Ik bezoek het museum op een druilerige middag in de kerstvakantie. Het plein lijkt in deze
werkelijkheid nog groter (en verlaten!).
Grote brede trappen voeren naar de entree van het museum. Over de trappen is al veel geschreven (de afstand tussen de treden zou niet duidelijk zijn, zodat (vooral oudere) mensen er makkelijk over struikelen en inderdaad. Inmiddels heeft het museum een aantal elementen van de trap ter verbetering aangepast, maar voorzichtigheid blijft nog steeds geboden.
Patinten
Het entreebewijs dient tijdens het bezoek continu zichtbaar te zijn door dit als een badge te dragen, wordt mij toegevoegd door de balie-medewerker. En daar sta je dan, opgespeld met een groot nummer (= de datum) temidden van de bezoekers die er net zo bijlopen. We zien eruit als een groep geregistreerde patinten of gedetineerden. Wat een rare en publieksonvriendelijke gewaarwording!
Natuurlijk is er een reden: de herkenbaarheid van de betalende bezoeker op grote afstand maakt dat deze zich kan begeven in het museumcaf (achter het museum en ook toegankelijk voor niet-museumbezoekers). Waarom het museumcaf niet, net als de winkel, bij de ingang gebouwd is, wordt niet duidelijk. Dat zou de mogelijkheid hebben geboden voor een heerlijk groots terras op het plein voor het museum en een aanrader zijn geweest voor museumbezoek in de zomer.
Het geheel past wel in de filosofie van Michele Jacobs (Museumkr@nt; museumserver.nl) die Het Valkhof prijst als back-
to-basics, een object georinteerd museum, waar de schoonheid van de objecten bepalend is en niet de manier van presenteren.
De verschillende museumzalen zijn zo verdeeld over de ruimte en tegelijk met elkaar verbonden, dat een soort zapgedrag ontstaat. Iedere bezoeker kan zijn eigen ruimte samenstellen door al zappend van de ene zaal naar de andere te gaan. Het leuke is dat je ongemerkt van oude kunst naar moderne kunst loopt en van toegepaste kunst naar archeologische vondsten.
Maar nergens sta je stil. Het is net als zappen langs de televisie-kanalen. Voordat je het weet ben je rond en heb je niet n programma in zijn geheel bekeken. De kunst is om de aandacht van de zapper te trekken, en dat gebeurt in onvoldoende mate in Het Valkhof. De bezoeker neemt de objecten waar, maar wordt er niet door geroerd. Misschien moet er naast de zo geprezen centrale plek voor de objecten, ook meer aandacht besteed worden aan een theatrale presentatie.
Het Valkhof biedt de bezoeker wel alle voorzieningen: het reeds genoemde ruime caf met terrasmogelijkheid, museumwinkel met catalogi en kaarten, kopien van historisch glaswerk en handgemaakte replicas van archeologisch aardewerk, een opvallende garderobe en bagagekluisjes. Het museum is uitstekend toegankelijk voor minder validen. Lift en rolstoelen zijn aanwezig en de aula/lezingenzaal beschikt over een ringlijn.
Het museum staat aan de rand van het stadscentrum, waar Nijmegen nog bezig is met het bouwen van een nieuwe winkelstraat en cultureel kwartier. De combinatie van stads- en museumbezoek ligt dan ook voor de hand. Het Valkhof denkt jaarlijks 70.000 bezoekers te ontvangen.
